Rozdział XV

Popiół z palącego się papierosa powoli chylił się ku podłodze. Od niechcenia spojrzałem na końcówkę fajki, by zaraz z powrotem móc zerknąć na tańczące światła w rogach pokoju. Leżałem na łóżku w wygniecionej białej koszuli i czarnych spodniach. 

Luis wyszedł z mojego domu pół godziny temu. Od tamtej pory bez ruchu i najmniejszego zainteresowania otaczającym mnie światem, leżałem na łóżku. Zapewne, gdyby ktoś wszedł teraz do mojego domu i spojrzał na mnie, pomyślałby, że nie żyję. Oddychałem płytko, jakbym oszczędzał powietrze, które wypełniało sypialnię.

Miałem małe wyrzuty sumienia. Nie wiedziałem, dlaczego po pocałunku wzrosła we mnie agresja i wściekłość. Oczywiście, nie miał prawa zrobić czegoś takiego, ale sam go sprowokowałem  w pewien dziwny sposób. Byłem prawie pewny, że będąc na jego miejscu zrobiłbym to samo, gdyby okazało się, że osoba, którą kocham miała odejść na zawsze.

Nie wiedziałem  co czułem. Nie umiałem sprecyzować, co tak naprawdę skrywało się w moim sercu. Definiowałem to jako zwyczajną pustkę. Może po prostu byłem w szoku. Niecodziennie dostaje się  ‘’słodki’’ pocałunek od siedemnastolatka, zwłaszcza, jeśli miało się pełną czterdziestkę na karku.

Odłożyłem wypalonego peta do popielniczki i usiadłem na skraju łóżka, opierając łokcie o swoje kolana. Przetarłem niedbale włosy, zaciskając mocniej gumkę. Naprzeciwko mnie stały nierozpakowane pudła. Wszystkie, oprócz jednego, były podpisane lub oznaczone w taki sposób, abym wiedział, co gdzie się znajduje. Jednak to jedno, szare pudełko najbardziej mnie interesowało. Podszedłem do niego i rozerwałem taśmę, która umacniała cały karton. W środku, było dużo moich prywatnych rzeczy. Albumy z dzieciństwa, odznaki, dyplomy, pocztówki…

Wyjąłem wszystko i ułożyłem to obok siebie. Na samym dnie, starannie schowany w drewnianym pudełku, które kiedyś dostałem od swojej babci  leżał dziennik.  Gdy otworzyłem notes, wypadły z niego przeróżne, czarno białe lub subtelnie kolorowe – ponieważ, większość z nich powstała z rosyjskiej kliszy i miała czerwony filtr – zdjęcia oraz liczne listy, które pisałem w latach 1985-1989. Wziąłem do ręki plik fotografii. Gdy skończyłem 18 lat, w Moskwie postawiono pierwsze budki, w których można było zrobić sobie zdjęcia za niedużą cenę. Po prostu, wchodziło się do środka  i pozowało wraz z przyjaciółmi, a samowyzwalacz robił swoje. Właśnie trzymałem w dłoni takie zdjęcie. Było trochę wyblakłe, ale nic mi to nie przeszkadzało. Na pierwszym zdjęciu byłem z Johnem. Staliśmy i szczerzyliśmy się do obiektywu. Wydawaliśmy się tacy beztroscy. Na drugim zdjęciu, opierałem głowę o jego ramie, a on obejmował mnie czule, dając buziaka w czoło. Widząc to, moje serce robiło się coraz bardziej miękkie. Na trzeciej fotografii, złączeni w uścisku, ofiarowywaliśmy sobie delikatny pocałunek. Uśmiechnąłem się sam do siebie. Tamte chwile były piękne i niezapomniane. Odłożyłem fotografię i zacząłem przeglądać pozostałe pamiątki. Było jeszcze kilka zdjęć przedstawiających mnie i Johna. Pijących wódkę w plenerze albo stojących nad brzegiem jeziora, przemokniętych od stóp do głów. Przypomniało mi się, jak skakaliśmy do wody w tamten upalny dzień. Przetasowałem zdjęcia aż trafiłem na zdjęcie do dowodu Johna. Czarne włosy,  ułożone na bok,  widoczne kości policzkowe, wąskie usta układające się w delikatnym uśmiechu. Przejechałem nieświadomie palcami po jego twarzy. Pokręciłem głową, próbując powstrzymać łzy.  Odłożyłem zdjęcie twarzą do podłogi, nie chcąc już rozgrzebywać przeszłości. Jednak zauważyłem, że na odwrocie była napisana jakaś sentencja. Choć drobnie, zdołałem odczytać jej treść.

‘’Gdy los rozdzieli nas, a przyjaźń nigdy nie wróci, spójrz na tą znaną ci twarz. Ona ci myśli przywróci. J.K.’’

Przez dwadzieścia lat nie wiedziałem o tym napisie. Przez dwadzieścia lat, zerkałem na jego zdjęcie, niczego nie świadomy. Jęknąłem cicho z bólu, który przeszył mnie na wylot. Zacząłem żałować wielu rzeczy, których nie zdążyłem mu powiedzieć.

- John… powiedz mi, proszę, co mam teraz zrobić? To wszystko mnie przytłacza. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo czuję się samotny. – szepnąłem, jeszcze raz patrząc na jego czarno-białe zdjęcie.

Muzyka lecąca z laptopa rozproszyła moje myśli pomagając mi choć odrobinę rozluźnić  moje spięte ciało.  Wszystko starannie spakowałem do pudła i wstałem z podłogi. Sięgnąłem do paczki fajek i odpaliłem ostatniego papierosa. Pustka, która ogarniała mnie wcześniej, przerodziła się we wstyd i upokorzenie. Też nie czułem się z tym komfortowo. Przeszedłem kilka razy cały dom, aż w końcu usiadłem na skraju wanny. Zgasiłem papierosa w kiblu i zacząłem się rozbierać. Gorąca kąpiel powinna wyłączyć moje myślenie. Gdy woda napełniała wannę, przyglądałem się sobie w lustrze. Dlaczego Luis ulokował akurat we mnie moje uczucia? Nie wyróżniałem się niczym. Nawet nie byłem przystojny. Mój wielki, orli nos był okropny. A te zmarszczki wokół oczu i ust? Jeszcze nie były tak głębokie, ale czas zdążył już naznaczyć moje ciało. Miałem jakieś powodzenia u kobiet, to prawda. Zdarzało się, że kilka z nich oglądało się za mną na ulicy, ale sam jakoś nigdy nie sądziłem, że jestem kimś nadzwyczajnym. 

Wszedłem do wanny napełnionej gorącą wodą, jednak nie poczułem się ani trochę spokojniej. Luis jak był w mojej głowie, tak tam też pozostawał. Zacząłem zastanawiać się nad powodem jego uczuć. Przecież to była tylko zwykła znajomość, owszem, czasami trochę przegięta, ale jednak.  Gdy go poznałem, był niestabilny psychicznie. Kompletnie zamknięty w sobie, żył w swoim okrutnym świecie i zadawał kolejne rany. Przez chwilę popatrzyłem na wodę kapiącą w kranu. Czy to nie był przypadkiem dobry powód? Luis zakochał się we mnie, patrząc na mnie przez pryzmat swoich doświadczeń. W tamtym czasie miał tylko mnie i powoli przestawałem być zdziwiony faktem, że ulokował swoje uczucia akurat w  mojej skromnej osobie. Dałem mu zbyt dużo powodów do tego, aby wybrał mnie.

Ale to nie był żaden argument, który nakierowałby mnie do dalszych działań. Co miałem zrobić? Siedziałem z namydloną głową w wannie i opierałem się o jej brzeg, oczekując tego, że odpowiedź zaraz zapuka do mych drzwi i powie: „Tak, właśnie to masz zrobić!”

Burknąłem tylko pod nosem. Powinienem zadzwonić do Lilith i powiedzieć, że nie mogę już uczyć Luisa? I tak bez względu na uczucia chłopaka, muszę to zrobić. Podjąłem decyzję o wyjeździe z kraju, więc summa summarum, będę musiał powiadomić ją o tym. Zastukałem palcami o szorstką krawędź wanny.

A jak było ze mną? Czy czułem coś do niego? Raczej nie. Był przystojny, owszem, a od momentu, gdy go poznałem bardzo się zmienił. Przytył, wyrzeźbił swoją sylwetkę. Jego rysy twarzy zrobiły się ostrzejsze, a ramiona szersze. Ale to był tylko wygląd. W głowie dalej miał pustkę, a zważając na jego wiek, seks odgrywał bardzo ważną rolę w  obecnej chwili. Wiedziałem o tym, bo sam kiedyś byłem w jego wieku. Tak czy inaczej nie byłem zainteresowany młodym ciałem Luisa, już nie wspominając o tym, że był synem mojej byłej kochanki. To był istny absurd.

Poza tym, wolałbym kogoś w swoim wieku. Kogoś, z kim mógłbym porozmawiać, kogoś po przejściach, kogoś, kto mógłby zaopiekować się mną i moją zranioną psychiką. Inteligentny, zabawny, dobry w łóżku… Zaczynając wyobrażać sobie swojego idealnego mężczyznę, dopiero teraz spostrzegłem jak bardzo brakuje mi seksu. Nie kochałem się z nikim od ponad 8 miesięcy. Westchnąłem ciężko pod nosem.

Chyba najlepszym wyjściem będzie po prostu zaczekać na rozwój wydarzeń. Może Luis sam uzna, że to nie ma przyszłości.

                                                                ***

Nazajutrz dostałem telefon od Victora. Okazało się, że Miriam leży w szpitalu, ponieważ nad ranem pojawiły się pierwsze skurcze. Opanowany i spokojny, zwolniłem się z zajęć w Akademii i wsiadłem do samochodu. Nie miałem, po co się śpieszyć, ani denerwować. Zanim urodzi, minie jeszcze sporo czasu.

Victor wyraźnie poruszony tą sytuacją, stał przed kliniką, paląc papierosa. Przez moment widziałem w nim siebie, sprzed kilku lat. Musiałem się z nim przywitać. Wymuszając przyjemny ton głosu, mężczyzna podał mi rękę. Spojrzałem na niego, delikatnie unosząc brwi. Nie uczyli cię, że to starszy decyduje o tym, czy chce cię poznać? Gdy zobaczył mój wyraz twarzy, wystraszył się jeszcze bardziej i zmieszany, cofnął dłoń i burknął coś pospiesznie pod nosem. Z tego bełkotu usłyszałem, że Miriam jest w pokoju z pielęgniarką. Wszedłem do środka, idąc pod wskazaną salę. Na korytarzu zdało się słyszeć krzyki innej rodzącej kobiety. Wywnioskowałem, że po raz pierwszy zostanie matką. Zapukałem w drzwi i delikatnie je uchyliłem. Pielęgniarka o kruczych włosach i czarnych oczach spojrzała na mnie pytająco, na co Miriam słabym głosem  odparła, że jestem ojcem dziecka. Kobieta zostawiła nas samych w pokoju, posyłając mi takie spojrzenie, jakbym zrobił jej wielką krzywdę.

- Jak się czujesz? – rzuciłem, rozglądając się. Usiadłem na niewygodnym krześle, obok kobiety, z którą kiedyś żyłem.

- Niezbyt dobrze – odparła, wykrzywiając twarz. Kolejny skurcz spowodował, że mocno złapała się pościeli. Choć w klinice była klimatyzacja, przetarłem pot z czoła. – O siódmej rano poczułam pierwszy skurcz. Na początku myślałam, że tylko mnie kopnął,  ale po chwili wody zaczęły odchodzić. Przeczekałam, z Viktorem w domu  dwie godziny a potem przyjechaliśmy tu. – westchnęła z wyraźnym ciężarem.

- Lekarz nic nie mówił? To dopiero ósmy miesiąc – zapytałem, krzyżując ręce.

- Wszystko w porządku. Zrobili wszystkie badania i nic nie wskazuje na to, że dziecku grozi niebezpieczeństwo.

 Skinąłem głową. Kobieta znów się skrzywiła. Sięgnąłem po szklankę wody, i podałem jej, by trochę uzupełniła płyny. W końcu, czekał ją ciężki dzień. Po chwili do pokoju wszedł Victor, a za nim położna Miriam. Zbadała ją i oznajmiła: rozwarcie na 3 palce. Twarz mężczyzny tak zbladła, że nie potrafiłem powstrzymać śmiechu. Gdy kobieta wyszła, chłopaczek od razu zapytał:

- Czy to coś poważnego? – Zakryłem usta dłonią zakrywając swój pełen politowania uśmiech.

- Nie – odparła Miriam, posyłając mi złowrogie spojrzenie. Powyginałem trochę usta, chcąc przywrócić je do normalnego stanu.

- Po prostu urodzi za niecałe dwie  godziny, biorąc pod uwagę fakt, że pierwszy skurcz był trzy godziny temu. – mruknąłem, opanowując swój humorek. – Masz zamiar być przy porodzie? – zapytałem po chwili.

Mężczyzna jęknął w odpowiedzi. Widać było, że nie chciał brać odpowiedzialności. Nie dziwiłem mu się, za pierwszym razem wyglądałem podobnie jak on, ale pokonałem strach, a widok rodzącej kobiety, choć dla większości obrzydliwy i paskudny, dla mnie  był całkiem naturalny. Victor wyglądał coraz gorzej, a gdy Miriam zaproponowała mu powrót do domu bardzo szybko skorzystał z jej oferty.

- Wybrałaś sobie ‘’mężczyznę’’ – parsknąłem ze śmiechu podchodząc do okna.

                                                                  ***

Uśmiechnąłem się ze szczęścia, trzymając kolejne cudo w moich dłoniach. Nikołaj – mój drugi syn, leżał w moich ramionach i ciekawsko rozglądał się dookoła.  Miriam, choć cała czerwona i zapłakana, uśmiechnęła się i wyciągnęła swoje chude dłonie po chłopca. Przez pół godziny siedzieliśmy w trójkę i witaliśmy się z nowym członkiem naszej byłej rodziny.

Victor przyszedł na gotowe. Niestety, Miriam nie była już w stanie z nim porozmawiać. Usnęła, zmęczona, a Nikołajem zajęły się pielęgniarki.

Nie chciałem wracać do domu. Czułem się paskudnie w mieszkaniu wypełnionym samotnością, dlatego postanowiłem pojechać do swojej byłej teściowej po dzieci. Miałem prawo wziąć ich do siebie na noc. Tamara nie była zachwycona moim widokiem i wcale się nie dziwiłem, bo patrząc na jej twarz miałem odruchy wymiotne. Miriam jak ty się jej udałaś?

Dimitr rzucił się w moje ramiona, a Nina  zawstydzona stanęła naprzeciwko mnie. Była ubrana w swoją ulubioną sukienkę, a we włosach miała wiele kolorowych spinek.

- Spakujcie swoje ubrania i zabawki, pojedziemy do mnie na noc – mruknąłem, wypuszczając Dimitra z mych ramion. Ucieszeni, pobiegli do salonu i spakowali się. Pożegnałem się z Tamarą i jak najszybciej wsiadłem z dzieciakami do samochodu. W końcu mogłem być przy nich. Musieliśmy jeszcze zajechać do restauracji i zamówić jedzenie na wynos. Nie nauczyłem się jeszcze gotować,  a poza tym, wolałem by zjedli  coś, co ma smak i ładnie wygląda, a nie to, co sam próbowałem zrobić.

W domu rozłożyłem meble w salonie i przykryłem je kocem. Pod spodem ułożyłem kołdrę i wszystkie poduszki, jakie tylko miałem, tworząc bazę. W laptopie ustawiłem ich ulubioną bajkę i tak, we trójkę leżeliśmy na podłodze, jedząc  kolację. Nie było mi zbyt wygodnie – całe moje nogi wystawały zza konstrukcji.

- Tato, wykąpiesz się ze mną? – mruknął Dimitr, pod koniec  trzeciej bajki. Fakt, było już po 21  i musiałem powoli przygotowywać ich do spania.

- Wiesz, że nie mogę kochanie. Ale posiedzę z tobą w łazience –odparłem, czochrając jego gęste,  blond włosy. Nina wstała i posprzątała po kolacji, co strasznie mnie zdziwiło. Podziękowałem jej. Dziewczyna poszła wykąpać się pierwsza, więc z Dimitrem zaczęliśmy demontować konstrukcję z poduszek. Gdy wszystko wróciło do normy, młody usiadł na krześle i zrobił dziubek, chcąc bym dał mu buziaka. Zacząłem się zastanawiać, czy powinienem to zrobić. Nie miał już 2 czy 3 lat, abym mógł to robić bez problemów. Jednak, widziałem się z nim tak mało, że nie mogłem mu odmówić. Od razu po buziaku, młody zaczął się śmiać i machać nogami zadowolony  z siebie.

- Tato, mogę cię o coś spytać?

- Słucham – mruknąłem, szukając czekolady w szafce. Wczoraj kupiłem jedną dla siebie i kompletnie o niej zapomniałem. A teraz nie wiedziałem, gdzie ją schowałem.

- Co to jest penis?

- To to, co masz w spodniach kochanie – odparłem spokojnie.

- Wiesz, ze mama pojechała dzisiaj do sklepu po dzidziusia? – mruknął zachwycony. Zszedł z krzesła i zaczął biegać po całym salonie mówiąc ‘’ będę miał braciszka!’’

- Nie biegaj tak, bo się przewrócisz. I tak, dzwoniła i pytała mnie, które wybrać, bo nie była zdecydowana.

- Gdzie mieszka bóg? – zerknąłem na niego. Od seksualności, do Boga. Dobry był, skubany.

- W niebie.

- A gdzie jest niebo?

- Na górze.

- Piętro wyżej?

- Nie, chodziło mi o tą niebieską przestrzeń.

- Ahh…  już wiem – mruknął, patrząc na sufit.

W tym momencie Nina wyszła z łazienki. Zawinęła włosy w różowy ręcznik i gdy tylko zobaczyła  czekoladę w mojej dłoni, natychmiast podbiegła robiąc maślane oczka. Podzieliłem czekoladę na trzy kawałki  i podałem jej  część, a resztę położyłem wysoko na szafce, gdyby miała ochotę na więcej. Dimitr wziął z torby swoje przybory i pierwszy dumnie wkroczył do toalety. Wszedłem za nim i zacząłem przygotowywać mu wannę z wodą. Nalałem dużo żelu pod prysznic, bo młody uwielbiał bawić się pianą. Gdy odwróciłem wzrok  na Dimitra, chcąc zobaczyć jak sobie radzi z rozebraniem się, wrząca krew zalała mi żyły. Ciało MOJEGO dziecka było pokryte licznymi, fioletowymi i zielonymi siniakami, sporych wielkości.

- Kochanie – próbowałem nie wybuchnąć gniewem – Co to są za ślady? – zapytałem, przejeżdżając delikatnie po jego plecach. Młody wyraźnie speszył się moim pytaniem i zrobił się nieśmiały.

- Spadłem z roweru.

- Na pewno? – naciskałem. Nie wyglądało to na wypadek. Gdyby tak rzeczywiście było, Dimitr miałby posiniaczone kolana, a nie plecy, pośladki i uda. Uklęknąłem przed nim delikatnie łapiąc go za ramiona.

- Spójrz na mnie. – poprosiłem. Chłopak odwrócił jeszcze bardziej głowę, a gdy powiedziałem to ostrzej, jego oczy się zaszkliły. – Co się stało?

- Upadłem…

- Wiem, ze to nie prawda. Nie okłamuj mnie. Nie tego cię uczyłem, prawda?

- … zasłużyłem – odparł tylko. Jego wargi zaczęły drzeć, a on sam zaczął się dziwnie poruszać.

- Co zrobiłeś?

- Pytałem.

- O co?

- Chciałem tylko wiedzieć czy Victor zaśpiewa mi na dobranoc…

Nie odpowiedziałem. Przytuliłem go mocno do siebie, uważając na jego rany. Wyobrażałem sobie milion sposobów, na które morduję tego skurwysyna. Nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego ten sukinsyn się nad nim znęcał. Miał 5 lat to było normalne, że pytał o wiele rzeczy. Byłem tak rozwścieczony, że gdy Dimitr bawił się w wannie, ja z nerwowym uśmiechem siedziałem na klapie od kibla i śmiesznie podrygiwałem nogą. Pot ciurkiem spływał mi po plecach, a policzki dosłownie były czerwone ze złości. Miałem zamiar pojechać do niego jeszcze dziś i dobitnie powiedzieć mu, co myślę i czuję. Zaciskałem pięści, wyobrażając sobie jak z całej siły uderzam go prosto w tę jego mordę. Decyzja była już podjęta. Nawet nie zauważyłem, kiedy napisałem do Luisa z prośbą o zajęcie się moimi dzieciakami. Odpowiedź dostałem bardzo szybko.

                                                               ***

Luis zdezorientowany stał w moich drzwiach. Nie wiedział właściwie, po co tu jest, ani dlaczego, zwłaszcza po sytuacji, która wydarzyła się między nami. Ja również byłem zmieszany. Postąpiłem zbyt pochopnie i bez zastanowienia, jednak musiałem jakoś zareagować. Staliśmy tak naprzeciwko siebie, i żaden z nas nie wiedział jak zacząć rozmowę.

- Muszę wyjść. Pilnie. Nie miałem nikogo innego. – rzuciłem pierwszy, przełamując pierwsze lody.– Proszę, miej oko na moje dzieci. Wrócę najszybciej za godzinę, zapłacę ci nawet.

- Nie trzeba – spojrzał na mnie podejrzliwie – Nie ma problemu, zaopiekuje się nimi…

- Położyłem je spać, ale lepiej będzie, jeśli po prostu będziesz. Może wstaną czy coś…

- Ej, spokojnie – odparł, przeczesując swoje czarne włosy. – Wszystkim się zajmę – uśmiechnął się, a ja zmuszając się, odwzajemniłem jego uśmiech. Wyszedłem na klatkę i zamykając drzwi mruknąłem tylko- Niedługo wrócę…

                                                                 ***

Pamiętnik Nastolatka

 Rozejrzałem się po pokoju. - Zająć się jego dziećmi po tym wszystkim? Mam chyba zbyt dobre serce – pomyślałem, idąc do sypialni. W łóżku leżała dziewczynka, na oko 10- letnia i chłopak, mający nie więcej niż 6 lat. Nadal nie wiedziałem, dlaczego zgodziłem się na ten układ. Westchnąłem ciężko pod nosem, uświadamiając sobie, że pierwszy raz mam zaszczyt zobaczyć jego dzieci, o których tak wiele mi opowiadał. Chłopak był zdecydowanie miniaturową wersją nauczyciela. Długie i kręcone blond włosy i ten charakterystyczny lekko krzywy nos. Dziewczyna zaś w ogóle nie przypominała Ivo. Gęste, brązowe loki okalały jej bladą twarz. Przyjrzałem się jej bliżej i dostrzegłem, że tak naprawdę tylko usta mają podobne.

Spojrzałem na pudła leżące przy oknie. – Serio, nic nie wypakowałeś? – znów przeleciało mi przez myśl. Wziąłem pierwsze lepsze pudło i zniosłem je do dużego pokoju. Nie chciałem przez nieuwagę obudzić Dimitra i … Nadii? Nie ważne.

Usiadłem na kanapie otwierając pudło. Zmarszczyłem brwi, widząc same rupiecie. W sensie, wiedziałem, że zapewne mają jakąś wartość sentymentalną dla Ivo, jednak nie tego oczekiwałem. Przejrzałem wierzchnie drobiazgi. Albumy, listy, jakieś odznaki. Z ciekawości, przejrzałem jego zdjęcia.

Uśmiechnąłem się pod nosem, widząc malutkiego Ivo na czarno białych zdjęciach. Obok niego zawsze stała wysoka kobieta, niezbyt urodziwa z resztą. Jej wyraz twarzy był surowy prawie na każdej fotografii, jednak miała coś w sobie. I nie mogłem temu zaprzeczyć. Nosiła na sobie wystawną suknię, wykonaną prawdopodobnie z bardzo dobrego i drogiego materiału. Tło, na którym się znajdowali przedstawiał wielki hol, w którym dopatrzyłem się wielkich firan i żyrandolu, pokrytego licznymi małymi kryształkami.

  Na zdjęciach ze szkoły, Ivo zawsze stal z tyłu. Na początku miałem problem z odnalezieniem go pośród tłumu, ale rozpoznałem go, między innymi – po nosie.  Wyglądał dziwnie z krótkimi włosami. I ten mundurek... moje kąciki ust delikatnie drgnęły i uniosły się ironicznie.

Przerzuciłem jeszcze kilka stron, a potem odłożyłem to na miejsce. Na dnie spostrzegłem stare, drewniane pudełko. Z czystej ciekawości, wyjąłem je i zerknąłem do środka. Był tam stary, oprawiony w czarną skórę notes. Przez chwilę pomyślałem, że nauczyciel studiował czarną magię – w końcu był piekielnie dobry w grze na pianinie – ale gdy otworzyłem notatnik, okazało się ze to był zwykły, pusty  dziennik. Zza skórzanego obicia wypadły liczne fotografie, jakby ktoś celowo schował je w tym miejscu. Wziąłem pierwszą z nich: Przedstawiała młodego mężczyznę, który z pewnością nie był Ivo. Miał duże oczy, gęsto ozdobione rzęsami. Nie wiedziałem, jakiego są koloru, ale coś podpowiadało mi, że brązowego. Jego włosy, zaczesane dziwnie na bok były albo tego samego koloru, co oczy albo czarne, zupełnie takie jak moje. Nos był prosty, policzki lekko uwydatnione, usta większe od Ivo, jednak bez damskiego zarysu. Przystojny chłopak, ale kto to mógł być? Brat? Ojciec w młodym wieku? Nie miałem pojęcia. Odłożyłem fotografię na bok, zaczynając przeglądać dalej.  Sięgnąłem po długi plik śmiesznie spakowanych zdjęć. Pierwsze z nich przedstawiało Ivo z mężczyzną, którego przed chwilą analizowałem. Uśmiechali się do obiektywu, jakby byli najszczęśliwsi na świecie. Ale kolejne zdjęcie wywołało… szok.  Czarnowłosy nieznajomy całował nauczyciela w czoło, a ten, oparty o niego, delikatnie uśmiechał się pod nosem. Trzecia postać mężczyzn kompletnie wybiła mnie z równowagi. Namiętny pocałunek był uwieczniony przez obiektyw aparatu. Dosłownie widziałem żar, który tlił się w ich ciałach. Zatracali się w sobie, nie chcąc przerwać tamtej chwili. Pełen dezorientacji, wpatrywałem się w zdjęcie.  Ivo… był biseksualny? I związał się z mężczyzną?

Kompletnie nic z tego nie rozumiałem. Zgubiłem się w tym wszystkim. Wstałem i podszedłem do kranu w kuchni, chcąc opłukać twarz i oprzytomnieć. - To chyba jest jakiś sen – rzuciłem bez namysłu. Skoro Ivo lubił mężczyzn, ba! Spotykał się z nimi… czy to oznaczało, że miałem jakieś szanse? Ale z drugiej strony,  Ivo był wtedy bardzo młody. No i miał żonę, więc wszystko mogło ulec zmianie… Wróciłem na swoje miejsce. Może w jego notesie są  jakieś zapiski, z których dowiem się, kim tak naprawdę jest?

Niestety, notes był pusty. Dopiero później zorientowałem się, że na samym końcu było pełno listów. Poszarpane, naderwane i pożółkłe. Powinienem do nich zajrzeć? Byłem sam, a Ivo miał wrócić dopiero za godzinę. Chyba nic się nie stanie, jeżeli na nie zerknę? Może dowiem się więcej o jego przeszłości… Miałem jedyną, niepowtarzalną okazję, więc dlaczego miałbym z niej zrezygnować?

Kilkanaście pierwszych listów było napisane w cyrylicy. Wyglądało na to, że wszystko, co pisywał Ivo było po rosyjsku. Jednak na samym końcu dopatrzyłem się ‘’normalnych’’ listów. Te, choć zawierające dużo błędów, dałem radę przeczytać.

                                                                                                     23.07.1986r. , Moskwa

Kochany Johnie!

Dziękuję za odpowiedź! Jestem szczęśliwa, że odezwałeś się tak szybko.

Jak mijają Ci wakacje? Anglia musi być piękna, prawda? Nie mogę doczekać chwili, kiedy znów cię zobaczę.

Odpowiadając na Twoje pytania,  czuję się bardzo dobrze. Wczoraj razem z Nadią i Wiarą byłyśmy w kinie na ‘’Kin-dza-dza’’. Świetna komedia, myślałyśmy, że nie wytrzymamy ze śmiechu.

Tydzień temu poznałam Swojego nowego nauczyciela od muzyki. Jest  o wiele lepszy niż p. Sasha T. Przynajmniej teraz wierze w siebie i w swoje możliwości, a nie w to, jak bardzo jestem beznadziejna. Dzisiaj byłam na pierwszej próbie. Zagrałam utwór ‘’La symphonie’’ i myślałam o Tobie. Zawsze będziesz kojarzył mi się z tą melodią.

Często kłócę się z tatą. Nie jesteśmy w stanie się porozumieć. Ostatnio zaczął mieszać się  w politykę i mam złe przeczucia. Mój brat zachorował, więc musieliśmy szybko wezwać lekarza. Okazało się, że to ospa wietrzna, więc Nika cały czas leży w łóżku w swoim pokoju. Żadne z nas nie może do niego wejść.

W Moskwie nie dzieje się nic ciekawego. Od czasu do czasu pojedziemy z dziewczynami nad jeziorko albo spotkamy się w lunaparku.

Bardzo za Tobą tęsknie. Jeśli coś więcej się wydarzy na temat twojej siostry, napiszę od razu.

Kocham cię nad życie i błagam, wracaj jak najszybciej.

                                                                                                    Ida Pavlichenko.

List okazał się niczym ciekawym. I nie należał do Ivo, tylko do jakiejś dziewczyny. Westchnąłem zmarnowany. Za dużo czasu poświęciłem na coś tak bezwartościowego. Zastanawiałem się tylko, dlaczego ten list był akurat w tym notesie. Nie był własnością nauczyciela, a poza tym był dokładnie schowany, tak jak inne listy.

Większość listów miała taką samą bądź podobną treść. Na wszystkich widniał podpis Idy Pavlichenko, więc wywnioskowałem, że to były prywatne rozmowy siostry Ivo.  Nie rozumiałem wielu z nich. Wydawały się chaotyczne i nielogicznie.

                                                                                                    01.08.1986r, Londyn

Moja najdroższa Ido!

Wiadomość dotarła do mnie. Jest mi niezwykle przykro z powodu Twojego brata. Mam nadzieję, że Nika wyzdrowieje jak najszybciej. Ciężko jest pogodzić mi się z myślą o tak tragicznej chorobie.

Nie masz pojęcia jak bardzo za Tobą tęsknię, ukochana. Nie mogę spać, bez wyobrażania sobie ciebie przed snem. Nie mogę doczekać się chwili, kiedy znów wtulę się w twoje ciało i pocałuję w twoje gorące usta.

W Londynie jest bardzo ponuro. Ciesz się, że cię tu nie ma! Nie mógłbym znieść twojej smutnej twarzy, a tylko ja wiem, jak pogoda potrafi na ciebie wpłynąć. Jesteś w końcu taka krucha.

Obecne jestem na kursie. Wraz z przyjacielem studiujemy historię sztuki i zagłębiamy wiedzę na temat technik rysowania.

U rodziny wszystko w porządku.

Wrócę pod koniec sierpnia. Czekaj na mnie cierpliwie i nie bój się.

                                                                                                          Twój John.

P.S. Pisanie w języku angielskim idzie Ci coraz lepiej! Jestem  z ciebie dumny. Gdy tylko wrócę, poćwiczymy o wiele więcej. Nauczę cię sporo nowych słówek. Jeszcze raz ; Kocham Cię.

Odłożyłem wszystko. Spodziewałem się czegoś innego, a w zamian doczłapałem się listów miłosnych. Westchnąłem  i niechętnie sięgnąłem po kolejny. Nie wiedziałem, ze okaże się czymś kluczowym.

                                                                                                    20.07.1989r. Moskwa

Nie potrafię o Tobie zapomnieć. Choć od naszego ostatniego spotkania minął rok, nie potrafię pogodzić się z Twoją śmiercią. Świat stał się bez Ciebie niepełny, pozbawiony jakiegokolwiek sensu. Nie potrafię normalnie funkcjonować. Ciągle mam wrażenie, że czuję Twoją obecność. Twój zapach. Gdy zasypiam, przed oczami widzę Twoją postać. Jakbyś był cały czas przy mnie.

Żałuje wielu rzeczy, których nie zdążyłem Ci powiedzieć. Żałuje, ze nie zrobiłem wystarczająco dużo, by móc Cię  w pełni uszczęśliwić.

Nadal obwiniam się o to, co się stało. Gdybym  Cię nie zagadywał i nie przeszkadzał Ci podczas prowadzenia samochodu, nic by Ci się nie stało. Byłbyś tu – ze mną, a wtedy obaj bylibyśmy szczęśliwi. Śmieszy mnie fakt, że przeszliśmy razem tak wiele. Mam na myśli to, że tyle razy uciekaliśmy przez tym nietolerancyjnych krajem. Tyle razy walczyliśmy, byliśmy w o wiele gorszych tarapatach. Grozili nam więzieniem, torturami, sprawiedliwością wymierzoną przez lewicę.

A jednak to nas nie zabiło. Zabiła nas nasza nieuwaga. Moja nieuwaga i brak uszanowania Twojej  osoby.

John,  Kocham Cię. I proszę, wybacz mi.

                                                                                                        Ivo Pavlichenko

Po przeczytaniu tekstu, wzruszającego tekstu, poczułem się zazdrosny. Nic nie rozumiałem z tego wszystkiego, ale pisane słowa Ivo sprawiły, że zrobiło mi się nadzwyczajnie przykro. Nauczyciel - choć 20 lat temu- miał kogoś. Johna, którego pokochał całym sobą, a potem go utracił, z trudem pozbierawszy się do kupy. Przez moment wyobraziłem go sobie w postaci lustra, które rozbija się na kawałki.

Mimowolnie zacisnąłem dłoń na kruchym papierze. Zastanawiałem się nad uczuciem, które łączyło Ivo z chłopakiem. Co działo się w tamtym czasie? Jak żyli, czy obaj byli szczęśliwi?

Ponadto coś definitywnie było nie tak. Mój umysł podsycał we mnie swoisty niepokój. W tych listach nie zgadzał się nadawca. Choć każda wiadomość była skierowany do tego samego człowieka, piszący je nie zawsze był tą samą osobą. Przy dłuższym zastanowieniu i przyjrzeniu się obu listom, doszedłem do wniosku, że pismo było identyczne. Ale dlaczego Ivo pisał jako kobieta?

Zmarszczyłem brwi. Cud, że chociaż to zdołałem odkryć, ale co to oznaczało? Zamiast poznać Ivo, dowiedzieć się więcej o nim, to jeszcze bardziej pogmatwałem sobie jego wizję.

Pisk otwierających się drzwi kompletnie wyrwał mnie z zamyśleń. Zamarłem widząc Ivo wchodzącego do mieszkania. Jego biała podkoszulka gdzie nie gdzie była umazania krwią, a mężczyzna trzymał swoją prawą rękę w mocnym uścisku lewej.  Nawet nie zauważył rozwalonych listów, tylko poszedł prosto do kuchni, sycząc z bólu pod nosem. Przyłożył rękę do zimnej wody lecącej z kranu i odetchnął z wyraźną ulgą.

- Coś ty zrobił? – zapytałem wystraszony. Nie tylko tym widokiem, ale też tym, że dotykałem jego prywatnych rzeczy i mogło mi się za to oberwać w każdym momencie.

- To, co musiałem – odparł ochryple. –Gdybyś dowiedział się, że ktoś znęca się nad twoim synem, zrobiłbyś to samo.

- Ivo… - szepnąłem, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Nie wiedziałem dlaczego, ale moje bicie serca przyśpieszyło. Poszedłem bliżej, chcąc zasłonić, chociaż ciałem bałagan na kanapie. Może gdyby wyszedł do łazienki, udałoby mi się to sprzątnąć…

Spojrzał na mnie. Jego oczy były podkrążone. Wydawał się zmęczony i przytłoczony tym, co zrobił a jednocześnie gdzieś iskrzyła iskierka satysfakcji.

- Spokojnie, nic mi nie jest– odparł z lekkim uśmieszkiem. Z nosa poleciała mu kropla krwi, którą wytarł dłonią. Przemył jeszcze raz ręce i oznajmił ze idzie do łazienki. Cóż, będę miał chociaż szansę jakoś się z tego wygrzebać…

Mężczyzna minął salon, jednak, gdy już myślałem, że mi się upiecze, zdezorientowany odwrócił głowę i spojrzał na rozpakowane pudło. Widziałem, jak jego oczy rozszerzają się ze strachu, a potem patrzą na mnie.

- Dlaczego grzebałeś w moich rzeczach? – zapytał z wyrzutem w głosie. Zrobiło mi się wstyd i spuściłem głowę, nie potrafiąc spojrzeć mu w oczy.

 -Na początku chciałem pomóc ci rozpakować kartony. Pomyślałem, że skoro nie jesteś w stanie tego zrobić, to ci pomogę. Wziąłem to pudło, a gdy zobaczyłem jego zawartość… - uśmiechnąłem się delikatnie i wzruszyłem ramionami – nie potrafiłem się powstrzymać – przyznałem z lekkim zakłopotaniem. Ku mojemu zdziwieniu, mężczyzna wzruszył ramionami i z uśmiechem na twarzy, jakby oszukał cały świat, podszedł do toalety. Gdy z niej wrócił, był przebrany w dresy, a rękę miał zabandażowaną. Nonszalancko usiadł ja kanapie, zaczynając zbierać wszystko do pudła.

 -Myślałem, że zareagujesz inaczej –nic z tego nie rozumiejąc, usiadłem koło niego. – Byłem wręcz przekonany, że znów każesz mi się wynosić.

- Nie wracajmy do tego. Poza tym, te listy są pisane w cyrylicy, więc nawet, jeśli je przejrzałeś, wątpię ze któryś udało ci się rozszyfrować – zakpił ze mnie. Zastanawiałem się czy się przyznać do tego, że niektóre były w języku angielskim. Poza tym, możliwe, że opowiedziałby mi trochę o nich.

- Były też i takie, które pisałeś w języku angielskim. Dlaczego akurat Ida? – to ostatnie wyrwało mi się przez pomyłkę. Ivo zamarł na sekundę, lecz po chwili zdołał opanować otępienie i szepnął tylko ‘’takie czasy’’.

 - Opowiesz mi o nich?

 - A co mam ci opowiedzieć? – zapytał, popatrzywszy na mnie. Sięgnął po paczkę papierosów i wyjął z niej jednego Marlboro.

- Dlaczego pisałeś jako kobieta. I dlaczego Ida? Kim był John i dlaczego… nie, to głupie pytanie. Widziałem na zdjęciu, że ty…

- Że byłem w związku z facetem? – wtrącił się. Jego twarz spoważniała. Miałem wrażenie, że w ciągu tych 5 sekund stał się o kilkanaście lat starszy. Nie odpowiedziałem, bo co mogłem powiedzieć? Owszem, byłem ciekaw, dlaczego było tak, a nie inaczej, ale równocześnie bałem się.

Ivo wstał i podszedł do lodówki wyjmując z niej kilka piw. Podał mi jedną, a potem syk otwieranej puszki rozniósł się po pokoju. Wyglądał, jakby zastanawiał się nad tym, co ma właściwie zrobić. Gdy wypił już sporą część alkoholu, nie zerkając na mnie, powiedział:

- Skoro dorwałeś się do tych listów to wypadałoby coś o nich powiedzieć. No i opowiedzieć trochę  o sobie - sięgnął po kolejnego papierosa i wypuścił dym nosem. – Dlaczego Ida? Cóż, gdy byłem mały postać z mojej ulubionej kreskówki tak się nazywała. Więc zacząłem używać go jako pseudonimu. Nie raz uratował mi dupę. W czasach, kiedy dojrzewałem nie było lekko, zwłaszcza dla ludzi, którzy woleli swoją płeć. Wychowałem się przecież w ZSRR, a tam słowo tolerancja nie istniało. Homoseksualiści na każdym kroku byli prześladowani. Wszyscy żyliśmy w cieniu innych ludzi, nie mogąc się nawet ujawnić. Wiesz, co było najstraszniejsze? Gdy ktoś zaczął się domyślać. Za samo domniemanie jakiegokolwiek obywatela można było skończyć w psychiatryku. Byliśmy obserwowani na każdym kroku. Listy były sprawdzane przez KGB, rozmowy nagrywane… Dlatego w tych listach pisałem jako kobieta. Żeby nie mieć problemów.

- Ale te rozmowy… Nie wyglądają jak normalna rozmowa nastolatków. Pozdrawiacie rodzinę, piszecie o niej. Nic nie wspominałeś o sobie, nie pisałeś, co działo się w kraju podczas jego nieobecności. Wydają mi się takie.. puste. Jeśli wiesz, co mam na myśli? -przerwałem, nie mogąc nadal tego zrozumieć. Ivo uśmiechnął się i pokręcił z politowaniem głową. Wziął w dłoń list, który jako pierwszy przeczytałem. Przysunął się bliżej mnie.

- Bo to szyfr. Na pierwszy rzut oka widzisz tylko zwykły nudny tekst. Jeżeli przyjrzysz mu się bliżej, jeżeli zanalizujesz każde słowo – powstanie drugie dno. KGB nie poświęcało dużo czasu na to, aby rozważać nad takimi pierdołami. Jeżeli w liście nie obrażałeś rządu, nie wyrażałeś się pozytywnie o Ameryce, jeżeli nie obrażałeś Stalina i nie pisałeś listów miłosnych do facetów, byłeś bezpieczny.  Na przykład w tym liście – wskazał palcem na akapit – napisałem, że Nika jest chory. W rzeczywistości, znaczyło to, że Nika, nasz wspólny przyjaciel jest na przesłuchaniach. Nie pamiętam już, dlaczego tam trafił. Dalej – W Moskwie nie dzieje się nic ciekawego – zacytował – znaczyło po prostu to, że jest źle. I że bardzo wiele osób ucierpiało. Więcej z tego listu już nie pamiętam. Ale kiedyś tak się pisało, jeżeli chciałeś przekazać jakieś ważne wiadomości.

Siedziałem tak, bardzo blisko niego i słuchałem uważnie. To było niezwykłe… Gdybym żył w tamtych czasach, nie przetrwałbym ani jednego dnia. A Ivo? Sprytnie zaszyfrowywał każdy list i przekazywał wiadomości dla Johna. Właśnie… John…

Sięgnąłem  po piwo w momencie, gdy Ivo opowiadał mi o trudach codziennego życia. Jego historie były niezwykle interesujące –przyznał się do tego, że raz namalował na murze napis: „Płeć nie ma znaczenia”, a potem uciekał przez pół miasta przed milicją. Zastanawiałem się, czy powinienem spytać go o Johna. Z listu Ivo przecież dowiedziałem się, że przeżywał ciężkie chwile bez niego. Bałem się, że jeżeli wkroczę na ten niebezpieczny grunt, opowieści się skończą i zostanę znów wywalony za drzwi. Ale bez ryzyka nie ma zysku, czyż nie?

- Widziałem listy, w których.. opisywałeś to jak się czujesz- zacząłem, dosyć niepewnie. – Jaki on był? I dlaczego nie ma go wśród nas? – Ivo przetarł dłonią twarz, wypijając już trzecie piwo. Widziałem, że był już wstawiony, pomimo tego, że wypił stosunkowo mało. Jednak zważywszy na to, ze miał ciężkie chwile, nie dziwiłem się, że tak szybko procenty wbijają mu do głowy.

- Śmieszne, ale… ja już go wcale nie pamiętam. Mam tylko przebłyski wspomnień, słów, gestów… -nabrał dużo powietrza w płuca. Wpatrywał się w pustą przestrzeń próbując przypomnieć sobie dawne chwile. Mimowolnie zrobiło mi się przykro. Choć cała ta historia dotyczyła Ivo, czułem ją równie intensywnie, jak on.

- Pamiętam tylko, że był dobrym człowiekiem – mruknął po chwili, wypijając ostatnie piwo. – A dlaczego nie ma go przy mnie? Bo jakiś debil nie potrafił jeździć samochodem i uderzył w nasz pojazd od strony kierowcy. Zginął na miejscu, a ja byłem bez szwanku. – wzniósł tylko swoje ramiona.

Pod wpływem impulsu, przytuliłem się do nauczyciela. Było mi go niezwykle żal. Ta cała historia o ZSRR, jego  pierwszej, męskiej miłości, o tych wszystkich trudnych sytuacjach… Nie potrafiłem zrobić niczego innego. Miałem wrażenie, że czułem to samo, co on. Ten cały strach, złość, winę, którą obarczał siebie. Musiałem go przytulić – po to, abym nie tylko ja ochłonął, ale i po to, aby Ivo poczuł, że nie jest sam. Choć przez moment bałem się, że przez moją reakcję znów zostanę wygnany – tym razem na zawsze – z jego rezydencji, to w chwili, gdy Ivo oparł swoja głowę o moje czoło, wiedziałem już, że tak nie będzie. Słyszałem spokojne bicie jego serca, jego płytki oddech… Wtuliłem się mocniej, czując jego rozpalone ciało i gorzki zapach perfum.

- Dlaczego płaczesz? – zapytał po chwili, odsuwając się ode mnie. Nieświadomie zacisnąłem palce na jego koszulce.

- Nie płaczę, po prostu… zrobiło mi się przykro. Poczułem, że… że muszę cię przytulić. Po prostu. Przepraszam.

- Daj spokój. To było wiele lat temu – odparł z delikatnym uśmiechem, mierzwiąc moje włosy. Ani trochę nie zrobiło mi się przez to lepiej. – Już nie mam wyrzutów sumienia, ani nie czuje bólu. Mimo to dziękuję za to słodkie objęcie – mruknął unosząc kąciki ust. Dopiero to mnie zadowoliło. Kochałem jego uśmiech i  marzyłem o tym, by nigdy nie schodził  z twarzy Ivo. Jednak zważając na te okropne rzeczy, które działy się w jego życiu, wiedziałem, że minie sporo czasu, zanim będzie tak, jak dawniej..

-Brakowało mi tego– dodał po chwili o wiele ciszej. Znów jego usta były tą wąską linią, bez najmniejszej oznaki szczęścia.  Wyczułem w jego głosie prośbę, abym ponownie przybliżył się do niego i pozwolił mu poczuć się…kochanym. Objąłem go, a on, jak małe dziecko, schował się w moich ramionach. Ten gest kompletnie mnie rozbroił. Dorosły mężczyzna, który stracił wszystko, zrozpaczony wtulał się w ciało nastolatka. Cicho jęknąłem, mocniej zaciskając dłonie na jego plecach. Odwzajemnił ten gest o wiele  mocniej. Wiedziałem, że nie płakał, jednak jego stan wskazywał na skrajne załamanie. Nie pokazywał tego na co dzień, a dopiero teraz, pod wpływem alkoholu oraz emocji, które nagromadziły się w nim i spowodowały to całe rozczulenie nauczyciela. Wplątałem dłoń w jego złote, lekko kręcone włosy i uspokajająco głaskałem go po głowie. Nie chciałem, żeby był sam z tym wszystkim. Nie chciałem, aby był samotny. Trwając w tym uścisku, obaj delikatnie opadliśmy na kanapę.

Złączyliśmy się ciałami – jego noga znajdowała się pomiędzy moimi udami, a ja zarzuciłem swoja na jego biodra. Byliśmy tak blisko siebie, że nie mogłem uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Ale Ivo był pod wpływem alkoholu, więc bardzo prawdopodobne było, że nie do końca martwił się o to, co właśnie się działo. Poczułem, jak nauczyciel całym ciałem przylega do mnie i przytula mnie intensywnie. Jego twarz nadal była schowana w moich ramionach – było więc możliwe, że nie chciał abym go zobaczył. Ta sytuacja mogła go upokarzać. W końcu, w jego domniemaniu mógł pokazać mi, jak bardzo jest słaby.

Ale dla mnie nie był taki.

Pocałowałem go delikatnie w czoło, uprzednio odgarniając z niego kosmyki włosów. Nauczyciel tylko drgnął, jednak nic nie powiedział. Westchnąłem tylko ciężko, gładząc go po włosach.

Żałowałem, ze tylko tyle mogłem dla niego zrobić.