Rozdział XVI

W końcu udało mi się znaleźć kogoś, kto chciał pomóc mi ukończyć ten rozdział! Sumi, dzięki wielkie!<3

Niestety, mam też dla Was przykrą wiadomość. Od tego momentu posty nie będą już pojawiać się regularnie.

Przepraszam, ale siła wyższa mnie do tego zmusza.. :-;

Tak czy inaczej, zapraszam na upragniony rozdział!

 Miłego!

Obudziłem się późnym rankiem, czego sprawcą był nikt inny, jak Dimitr. Rozbawiony ciągnął mnie za koszulkę, taczał się po moim ciele i bawił się moimi poplątanymi włosami, śmiejąc mi się wprost do ucha.

- Cudownie jest być ojcem – pomyślałem, łapiąc krnąbrnego dzieciaka za biodra. Natychmiast unieruchomiłem go przy swoim boku i mocno wtuliłem do siebie, a potem  zacząłem  łaskotać po całym ciele. Młody wybuchł przenikliwym śmiechem na całą sypialnię i zaczął wić się w pościeli, próbując wyrwać się z mojego uścisku. Naszą zabawę przerwała Nina. Gdy wchodziła do pokoju, poprawiała swój niesforny kucyk masą spinek, które ulokowała w różowych ustach. Gdy  skończyła, dłońmi przejechała po swojej ulubionej sukience, jakby  miała nadzieję, że wyprostuje w ten sposób materiał sukni.

- Tato, śniadanie już jest gotowe – mruknęła zawiedziona tym, że  ubranie nadal było pogniecione w kilku miejscach. Wsparłem się na łokciach, uprzednio wypuszczając Dimę na wolność. Młody przebiegł przez pokój jak szalony, mrucząc coś słodko pod nosem. Spojrzałem na niego, nie mogąc powstrzymać śmiechu.

- Już idę – odparłem, zerkając ponownie na Dimitra, który właśnie krzyczał coś do swoich wyimaginowanych wrogów. Przeciągnąłem się kilkakrotnie w łóżku, a potem wstałem. Lekko zaspany, przeszedłem przez próg pokoju i zobaczyłem Luisa, który nakładał porcje świeżo zrobionych naleśników na małe talerze. Ten widok sprawił, że poczułem się o wiele spokojniejszy.

 - Dzień dobry, Ivo. – Nastolatek uśmiechnął się do mnie, gdy tylko  zauważył moją sylwetkę. I wtedy coś we mnie drgnęło. Poczułem specyficzne ciepło ulokowane blisko serca, które przeszyło mnie tylko dwa razy w życiu. Za pierwszym razem, gdy zobaczyłem Johna po raz pierwszy i za drugim, gdy po nocy poślubnej z Miriam ujrzałem ją siedzącą na werandzie w zagmatwanej sukni ślubnej. Otworzyłem szczerzej oczy, a z moich ust samoistnie wyrwał się subtelny głos, witający Luisa. Poczułem napływające z mózgu hormony szczęścia, które rozbiegały się po każdym skrawku mojego ciała.

To nie było możliwe. Oszukujesz mnie – pomyślałem, nie chcąc dać się omamić umysłowi, wmawiającemu mi, że zauroczyłem się w tym dzieciaku.

Westchnąłem cicho, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Przetarłem twarz bladymi dłońmi, czując się odrobinę zmieszany.

 - Usiądź i rozbudź się. Zaraz zrobię ci kawę, o ile ja znajdę – mruknął speszony Luis otwierając każdą szafkę po kolei. Zrobiłem, co kazał. Promienie słońca wpadające do salonu przyjemnie ogrzewały moje plecy. Dzisiaj zapowiadał się piękny dzień.

 - Nie musiałeś. – Spojrzałem na niego, gdy postawił przede mną naleśniki i kubek pełen kawy zmieszanej z mlekiem. Skąd on wiedział, że właśnie taką zawsze piję?

 - Nie spałem całą noc. Poza tym, twoja córka wcześniej wstała i dość przerażona poprosiła mnie o śniadanie. Nie miałem wyboru, więc zrobiłem je dla wszystkich – odparł, wzruszając bezradnie ramionami. Usiadł na podłodze, naprzeciwko mnie i zmrużył oczy pod wpływem padającego światła.

- Mogłeś mnie obudzić.

- Miałeś wczoraj ciężki dzień. Wolałem abyś… wiesz… – mruknął, spuszczając głowę. Momentalnie przypomniałem sobie wczorajszy wieczór i to, jak wtulałem się w jego młode ciało. Przez moment poczułem rosnące podniecenie, jednak szybko opadło, ustępując miejsca obrzydzeniu, gdy uświadomiłem sobie, że Luis był jeszcze dzieckiem. Chwyciłem za kubek i przełknąłem kilka łyków kawy, chcąc złagodzić suchość w gardle.

 - Dziękuję – rzuciłem, delikatnie się uśmiechając. Ciepło wciąż otulało moje serce. Zawołałem Dimę, a ten jak poparzony wleciał do salonu. Przez pięć minut tłumaczyłem mu, dlaczego musiał jeść, bo chłopak uparcie twierdził, że jest samowystarczalny. Luis zaciskał usta, nie chcąc wybuchnąć śmiechem, a ja na spokojnie próbowałem wyperswadować mu tą głupią myśl z jego maleńkiej główki. W końcu poddał się i ugryzł kilka razy mój posiłek. Moja mina mówiła wszystko, gdy zażenowany patrzyłem się na Luisa.

Po śniadaniu zapaliłem papierosa i oparłem się o kanapę. Chłopak, mimo mojego sprzeciwu uparł się, że posprząta cały bałagan jaki narobił i polecił mi pójść ogarnąć ‘’swój tyłek’’ do łazienki.

Nie chcecie wiedzieć, jaka była moja pierwsza myśl.

W łazience ponownie opatrzyłem okaleczoną dłoń. Zrobiło się na niej kilka strupów, ale całość nie wyglądała zbyt dobrze. Jeżeli rany się nie zbliźnią, zostaną mi brzydkie szramy. Przyglądając się im, przypomniałem sobie wczorajszą sytuację.

          

Gdy przyjechałem wczoraj do domu Miriam i Victora, mężczyzna strasznie się zdziwił moją niezapowiedzianą wizytą. Zaprosił mnie do środka, nawet zaproponował kawę. Ale gdy powiedziałem mu o przyczynie mojej obecności natychmiast zbladł. Najpierw doszło do ostrej wymiany słów a potem nie wytrzymałem. Gdzieś z tyłu głowy moja podświadomość podpowiedziała mi, że dialog niewiele zmieni i trzeba dobitnie pokazać mu co to są konsekwencje tak brutalnych czynów. Zaczęło się od zwykłych przepychanek, potem jednak pierwszy uderzyłem go w twarz. I to przyczyniło się do gwałtownych reakcji z obu stron. Rzuciliśmy się na siebie jak dwa wilki żrące się o ofiarę. Oberwałem kilka razy po żebrach i w twarz, on zaś tak dostał w nos, że prawdopodobnie mu go połamałem. Między innymi dlatego miałem krew na swojej koszulce. Pobiliśmy też kilka szklanek, dlatego moja dłoń była cała pocięta. Na koniec bójki nie wytrzymałem i krocze Victora zapoznało się z  moim kolanem. Upadł, zaciskając zęby, a ja korzystając z okazji wyszedłem z domu, kończąc to wszystko.

Znów poczułem ten nieprzyjemny ciężar leżący gdzieś na dnie mojego żołądka

Wziąłem prysznic i właśnie miałem przebrać się w podkoszulek, który nałożyłem na siebie podczas pobytu w Hiszpanii, gdy okazało się że…

Był na mnie przyciasny.

Zmarszczyłem brwi, zaczynając przyglądać się swojej sylwetce w lustrze. Wydawało mi się, że nadal byłem taki sam jak zazwyczaj, ale ubranie mówiło samo za siebie.

- Luis – mruknąłem, wychodząc z łazienki. Chłopak właśnie bił się z Dimitrem na niewidzialne miecze. Spojrzał na mnie pytająco, a gestem poinformował mojego syna, żeby przestał na chwilę się miotać. - Czy ja… przytyłem?

Luis wyprostował się. Zmieszany zaczął przyglądać się mojemu ciału, wywołując tym samym dziwny dyskomfort.

- Może trochę – odparł, nie do końca przekonany o tym co powiedział. Ponownie zerknąłem na swoje odbicie, ale po chwili stwierdziłem, że nie powinienem się o to martwić. Zacznie się rok szkolny i znów stracę kilka kilo.

W szafie znalazłem jakąś czarną koszulę, która idealnie dopasowała się do mojego ciała. Wziąłem kluczyki z szafki, a Nina ziewając, sięgnęła po swoją torbę z Barbie.

- Dobra, muszę odwieźć dzieciaki do Miriam -  westchnąłem ciężko wiedząc, że spotkanie z Victorem było nieuniknione. Poza tym, kobieta zapewne już była w domu, więc czekało mnie małe piekło. Ale co to będzie w porównaniu z tym, co zrobił Victor? Sama myśl o tym mnie uspokoiła i przyprawiła o dreszczyk podniecenia.

- Jasne – odparł, uśmiechając się słabo. Zauważyłem, że nie chciał nigdzie wychodzić, jednak musiałem go wygonić. Najchętniej też siedziałbym z nim w domu, ale cóż ja mogłem poradzić? Ciepło zawinęło się w kłębek wokół mojego serca i zakuło, jakbym sprawiał Luisowi  przykrość celowo.

Gdy Nina i Dimitr zbiegli na dół, spojrzeliśmy z Luisem na siebie.  Obaj chcieliśmy coś powiedzieć, jednak żaden z nas nie mógł  znaleźć odpowiednich słów. Zacisnąłem palce na kluczach, którymi odruchowo przekładałem przez paliczki, aż w końcu uśmiechnąłem się do chłopaka. Zmieszany, odwzajemnił mój gest.

 - Dziękuję – tylko tyle zdołałem z siebie wykrzesać.

 - Nie masz za co, Ivo. Na mnie zawsze możesz liczyć.

                                                                   ***

- Czy możesz mi to wytłumaczyć?! – wrzasnęła, a Nikołaj zaczął płakać w kołysce. Natychmiast wziąłem go w swoje ramiona, próbując uspokoić jego nerwy spowodowane krzykiem Miriam. Dzieci były w pokoju obok więc wszystko słyszały.

 - Zamknij się – warknąłem, kołysząc chłopca. Tamara przyszła do domu, targając ze sobą zakupy.

 - Mamo, zabierz dzieci.

 - Co się stało? – spytała, jednak gdy zobaczyła twarz Victora i mój wzrok, natychmiast wykonała polecenie córki. Kiedy wychodzili, zobaczyłem jak Dimitr zerka na mnie, a w kącikach jego oczu zbierają się łzy– niech to szlag..

 - No, słucham – popędzała mnie. Była tak wściekła, że żyłka na jej czole wyglądała, jakby miała za chwilę pęknąć.

- Zwracasz uwagę na dzieci, od kiedy się ze mną rozwiodłaś? Bo wydaje mi się, że nie. Twój ukochany chłopaczek znęca się nad Dimitrem. NASZYM SYNEM.

 - Znęcam się? Mówiłem ci już, sukinsynie, że nic nie zrobiłem. Ten dzieciak mnie gówno obchodzi –  wtrącił się. Ostatnie zdanie powiedział ciszej, ale wszyscy zdołaliśmy je usłyszeć.

 - Victor! – Spojrzała na niego. Jej ręce drżały ze wściekłości.

 - Co? Napadł mnie w moim domu. Wierzysz w to co mówi? Robię wszystko, aby czuli się jak najlepiej. Wiesz, jak się staram. Pewnie sam pobił Dimitra, a teraz mści się, bo nie był w stanie zająć się rodziną. Czyli czymś, co ja doskonale potrafię. Powinienem  to zgłosić na policję – prychnął, a moja mina była nie do opisania. Z jednej strony miałem ochotę wyśmiać go na cały Londyn, z drugiej ponownie przywalić mu w ryj, aby na wieki wieków zamilkł.

 - Jaka szybka zmiana decyzji. Najpierw otwarcie mówisz, że mój syn cie gówno obchodzi, a teraz zmieniasz swoją wcześniejszą wypowiedź. Miriam, chyba nie jesteś aż tak głupia, by mu uwierzyć.

 - Ivo, zrobiłeś to?

 - Serio? Kobieto, czy cię pojebało?

 - Nie takim tonem do mojej narzeczonej – warknął podchodząc do Miriam. W połowie zasłonił jej ciało.

 - Mało w ryj dostałeś? – zapytałem, podciągając mankiety koszuli – Zaraz możemy to zmienić – syknąłem ze złości.

 - DOŚĆ. Ivo, wynoś się z mojego domu. Natychmiast! – krzyknęła, stając pomiędzy mną i Victorem. Cały płonąłem z wściekłości. Z trudem opanowałem impuls, który chciał abym popchnął Miriam i zrobił Victorowi wielką krzywdę.

- Jak pani sobie życzy – mruknąłem, wymuszając uśmiech.  Nie spuszczałem wzroku z tego sukinsyna. Wściekły, zabrałem swoją torbę i wyszedłem, trzaskając drzwiami.

 - Narzeczona… - prychnąłem w samochodzie, pełen pogardy. Kilka razy walnąłem z całej siły w kierownicę, a gdy uspokoiłem się na tyle, by być w stanie prowadzić samochód, pojechałem do domu.

Pamiętnik Nastolatka

Gdy wracałem do domu ulice były tak zatłoczone, że z trudem mijałem idących ludzi.  Wkurzony, robiłem różne uniki rodem Geralta z Rivii, byle by tylko nie zostać staranowanym. Moje wysiłki na nic się zdały , gdy zaczepiłem o torebkę pewniej dziewczyny. Zderzyliśmy się ramionami i ku mojego zdziwieniu zobaczyłem…

- Luis? – Słodki, bardzo dobrze znany mi dziewczęcy głos obił się między moimi uszami. Zdezorientowany, stałem naprzeciwko Lidii.

- Cześć.

- Boże, jak dawno się nie widzieliśmy! – Jej oczy rozbłysły tajemniczym blaskiem, a na ustach pojawił się szeroki uśmiech.– Muszę ci tyle opowiedzieć! - rzuciła i  od razu wzięła mnie za rękę, prowadząc wprost do pierwszej lepszej kawiarni, w której zamówiła kawę z miętowo-czekoladowymi lodami.  Zaskoczony jej nagłą reakcją, nie opanowałem. Zmieszany, zamówiłem wodę z cytryną.

- Co tam u ciebie? – mruknęła uroczo, bawiąc się łyżeczką. Jej blond włosy podkręciły się na końcówkach, gdy rozpuściła swój ciasno zawiązany kucyk.

 - A bo ja wiem? – odparłem w nie najlepszym humorze. Choć dzisiejszy poranek spędzony z Ivo był jednym z najwspanialszych chwil w moim życiu, to w tym momencie czułem pustkę. Chciałbym spędzać z nim wszystkie wolne dni, które mu zostały mu do wyjazdu. Na samą myśl o tym, że prawdopodobnie już go nigdy nie zobaczę, o mały włos nie przewróciłem stolika.– Chyba w porządku. Zdałem egzaminy i złożyłem papiery na studia architektoniczne.

- Och – westchnęła, nie odrywając ode mnie wzroku.  – U mnie wiele się zmieniło… Od maja mieszkam w samym sercu Londynu. Na chwilę obecną pracuję nad nowa płytą z moim nowym zespołem i dorabiam jako kelnerka w jednym w tutejszych klubów, a już od września rozpoczynam naukę w prywatnej szkole. Mam wiele zaległości, ale mam nadzieję, że dostanę się na psychologię – mruknęła, posyłając mi uśmiech pełen nadziei. Wzięła szklankę z kawą w swoje drobne dłonie i upiła z niej trochę kawy. Jej paznokcie pomalowane na jasnobeżowy kolor, błyszczały pod wpływem słońca. Dopiero teraz zorientowałem się, że była inna. Zrobiła się… bardziej kobieca. Nie miała już na sobie wyuzdanej bluzki, ani krótkiej spódniczki oraz zakolanówek czy glanów.  Jej włosy nie były już mieszaniną różnych kolorów, lecz  zwykłymi pasmami jasnego blond. Naprzeciwko mnie siedziała zupełnie inna dziewczyna – z bladą, zdrową cerą, z białą bokserką i niebieską spódnicą sięgającą do kostek.

               

- Cieszę się, że wyszłaś na prostą – Podsumowałem, delikatnie unosząc kąciki ust. Dlaczego nie jesteś już w zespole Ethana? – zapytałem. Na to imię Lidia skrzywiła się, jakby zobaczyła  muchę topiącą się w jej kawie.

- Dziękuję… a co do Ethana… To jest w więzieniu, razem z Markiem. – Przymrużyła oczy. Poczułem dziwny ból w sercu i nagłą panikę, mimo że Ethan nie miał już miejsca w moim życiu. Zacisnąłem palce na swoich spodniach, a Lidia unikając mojego wzroku rozglądała się po sali  jakby chciała powiedzieć ‘’ Patrz, jaki piękny sufit’’ – Złapali ich, gdy sprzedawali narkotyki trzynastolatkowi – dodała po chwili. Widziałem po niej, że była zmieszana. Ja czułem się podobnie.

- Cóż… – uciąłem, czując nagłą suchość w gardle. Wypiłem trochę wody.

- Mają za swoje – odparła, wymuszając uśmiech. Poprawiła kolorową bransoletkę na swoim nadgarstku.

- Masz rację. Przepraszam, nie powinienem był o to pytać…

- Ależ nic  nie szkodzi! – odparła rozbawiona. Koniuszkiem palca wytarła łzy z kącików oczu  – Miałeś prawo wiedzieć.

Gdy chciałem zapytać o nią i o Jamesa, natychmiast uniosła dłoń, jakby czytała w moich myślach.

- Rozstaliśmy się gdy tylko dostałam propozycję o przyjeździe tutaj i rozpoczęciu nauki. Ale nie żałuję. Wolał swoich kumpli, niż mnie. Poza tym, mieliśmy różne perspektywy i rzadko się dogadywaliśmy… – westchnęła, choć widziałem żal,  kryjący się gdzieś na jej twarzy. Zdziwiłem się, ponieważ z tego co pamiętałem wyglądali jak dwie bratnie dusze.

 Porozmawialiśmy jeszcze chwilę. Ot, zwykła pogawędka dwójki znajomych, którzy dawno się nie widzieli. Nie wiedzieć dlaczego, poczułem nagłą ulgę. Rozmowa z kimś w moim wieku uspokoiła mnie, ponieważ nie musiałem zważać na swoje słowa, ani na zachowanie. Chociaż przy Ivo również mogłem przeklinać i być chamski, ale mimo to widziałem w jego oczach dziwny zawód.

Mieliśmy właśnie skończyć i pójść w swoje strony, gdy przypomniałem sobie o okropnej sytuacji, gdy pod wpływem jakiś substancji o mały włos nie zszedłem z tego świata.

- Czy mogę cię o coś zapytać?

- Słucham? – Spojrzała na mnie spod gęstych, czarnych rzęs.

- Kim był… Leo i co się z nim stało? – zapytałem. Bałem się, że urażę ją tym pytaniem, jednak dziewczyna uśmiechnęła się współczująco.

- Porozmawiamy o tym innym razem.

                  

Pojechałem do Akademii Muzycznej. Choć minęły dwa dni, złość  spowodowana słowami Victora nadal kipiała w moich żyłach. Na samą myśl o nim miałem ochotę rozwalić wszystko, co znajdowało się w biurze i – o mały włos – tego nie zrobiłem. Kilka kartek spadło na podłogę, zmuszając mnie do pochylenia się. Poczułem nagłe ukłucie w okolicach skroni, a przed moimi oczami  zatańczyły czarne plamy. Powoli, bez paniki uniosłem swoje ciało, ale dolegliwość nie minęła. Wręcz przeciwnie, nasilił się, siejąc spustoszenie pod moją czaszką. Skrzywiłem się z bólu, próbując się opanować. Gdy myślałem, że wszystko wróciło do normy , mózg wysyłał mi sygnał, że jednak byłem w błędzie.

  - Witaj, Ivo – usłyszałem za sobą. Serce ze strachu podskoczyło mi do gardła.

 - Nie strasz mnie, Jordan…  - rzuciłem, czując jak ciśnienie krwi wzrasta.  Ułożyłem rozsypane kartki na biurku i odwróciłem się w stronę mężczyzny.- Cieszę się, że jesteś. Byłem pewny, że nie zgodzisz się na moją propozycję…

- Przyznam szczerze, długo o niej myślałem – odparł basowym głosem. – Jednak stwierdziłem, że nie miałbym nic przeciwko… Dobrze się czujesz? – dodał po chwili, gdy zachwiałem się na własnych nogach.

- Nie bardzo – przyznałem się bez bicia. Oparłem się o biurko,  mając wrażenie, że jakaś maszyna wierci dziurę w mojej czaszce. – Ale nieważne. Choć, przedstawię cię chórzystkom i twojemu nowemu uczniowi. Powinni już być na sali, więc nie widziałbym problemu…

- Zrób to, a potem wracaj do domu.

-  Skąd ta nagła troska? – zakpiłem, nie ukrywając ostentacyjnego uśmiechu. Jordan go odwzajemnił,  wznosząc ręce w geście bezradności.

Ostatkiem sił udałem się na salę prób, gdzie bez ładu porozmieszczane były chórzystki. Plotkowały między sobą, niektóre śpiewały repertuar, a biedny chłopak siedział przy fortepianie, znudzony towarzystwem pań. Luis opierał się o pokrywę instrumentu i z rozmarzeniem patrzył w przestrzeń. Przez ten hałas migrena nasiliła się. Miałem wrażenie, że w płacie ciemieniowym był jeden, wielki guz, który pulsował z każdym dźwiękiem.

Nikt nie zareagował. Nawet jak stałem tam dobrych pięć minut, nie usłyszałem żadnych słów powitania. I będę szczery – zdenerwowało mnie to, tym bardziej, że obok mnie był nowy dyrygent. Czułem kpiące spojrzenie na swoich plecach i poczułem się jak blagier. Tak zachwalałem te dziewczęta, a one właśnie przyniosły mi wstyd i upokorzenie…

Pamiętnik Nastolatka

W sali było pełno kobiet, a ja jak debil siedziałem sam. Z rozmów dwóch dziewczyn siedzących niedaleko mnie wynikało, że jakiś James spotykał się z Elizabeth i już na pierwszej randce przespali się ze sobą. Z kolei cztery inne dziewczyny zaparcie dyskutowały, który kosmetyk był lepszy.  Ivo miał być dwadzieścia minut temu, a tymczasem nawet nie pokwapił się, aby napisać mi wiadomość że się spóźni. Gdybym wiedział, przyszedł bym odrobinkę później.

Westchnąłem, kładąc głowę na czarnej pokrywie fortepianu. Gdy tylko przymknąłem oczy, zacząłem wyobrażać sobie Ivo. Dokładnie zapamiętałem jego sylwetkę, gdy w samych spodniach malował mieszkanie.  Pisałem w swoim umyśle wiele scenariuszy, jak owe malowanie mogło się skończyć.  Nawet poczułem, jak mój penis przyjemnie drgał w spodniach, gdy tylko pomyślałem  o  Ivo zajmującym się mną na swojej kanapie, dopieszczając każdy zakamarek mojego ciała. Im dłużej o tym myślałem, tym bardziej czułem narastające podniecenie i gorąco, które  wypełniało tę salę.  Wszystko wydawało się takie realnie, czasami złudzenie sprawiało, że dosłownie go czułem…

Wszystko się rozmyło, kiedy usłyszałem głos, którego nie potrafiłem zdefiniować. To było jak syk kota albo odgłos, gdy ktoś przejeżdża paznokciami po tablicy. Taki nieprzyjemny, szorstki, straszny. Jak poparzony podskoczyłem na pufie i zauważyłem że wszyscy umilkli i patrzyli w stronę źródła dźwięku. Ciarki przeszły mi po plecach, gdy powoli odwracałem głowę ku wyjściu.

Stał tam Ivo oraz jakiś koleś, którego nigdy wcześniej nie widziałem.  Obie dłonie nauczyciela spoczywały na biodrach, sam zaś miał nie najlepszą minę. Miałem nieodparte wrażenie, że stało się coś poważnego. Nie pytajcie skąd to wiedziałem – ja po prostu to czułem.

Ivo rozejrzał się wokół. To on wytworzył ten specyficzny dźwięk, który zamroził wszystkich obecnych.  Gdy po sali rozeszły się słowa „dzień dobry”, blondyn zachrząkał śmiesznie i oznajmił:

 - Mam zaszczyt przedstawić wam nowego dyrygenta. Od jutra pan Harry Jordan zajmie się dalszym kształtowaniem waszych głosów oraz organizowaniem wyjazdów chóralnych.  Jako że prawdopodobnie już nigdy nie wrócę do Anglii, pan Jordan zastąpi mnie na stałe. Jest bardzo dobrym muzykiem, więc mam pewność, że zostawiam was w dobrych rękach.

Wysłuchałem go cierpliwie. Jego przemówienie nie trwało długo. Podziękował chórzystkom za współpracę i wychwalał swojego zastępcę. Niektóre dziewczyny jęknęły zawiedzione, inne uśmiechnęły się zwycięsko. Mnie raczej przeraził wygląd mężczyzny – mimo  że miał zakola i bardzo pogodną twarz, wywołał u mnie jakiś niesmak. Ivo wtrącił jeszcze kilka słówek, a potem wskazał na mnie dłonią, prosząc abym podszedł do niego i nowego dyrygenta.

 - Luis, to jest Harry Jordan, mój stary znajomy – na słowo „znajomy” Ivo wykrzywił dziwnie wargi. Harry podał mi rękę, którą uścisnąłem. – Chciałbym, aby kontynuował z tobą zajęcia. Jest naprawdę świetny i myślę, że będzie ci z nim lepiej, niż ze mną – uśmiechnął się. Miałem wrażenie, że Ivo zaraz upadnie – biel momentalnie pokryła jego twarz.

- Dziękuję. Miło mi pana poznać – mruknąłem niechętnie w stronę pana Jordana i spojrzałem pytająco na Ivo. Co on miał na myśli, mówiąc mi, że lepiej będzie mi z tym obleśnym facetem?

- Zaczniecie zajęcia od września, więc masz dużo czasu na przygotowanie – dodał po chwili blondyn. – No, to na mnie już czas. Miłej próby – uśmiechnął się do wszystkich dziewczyn i do nas. Delikatnie się ukłonił i zaczął iść w stronę wyjścia.

- Ivo! – krzyknąłem. Pan Harry spojrzał na mnie  zdziwiony i zdegustowany tym, że nazwałem profesora po imieniu. Ale gówno mnie to obchodziło. Blondyn odwrócił się delikatnie i pomasował swoją skroń.

- Co się stało?

- Mogę z tobą pomówić?

Ivo westchnął ciężko, ale skinął głową, abym poszedł za nim. Gdy byliśmy poza zasięgiem wścibskich oczu, spojrzałem na niego współczująco.

- Wszystko w porządku? Nie wyglądasz najlepiej… - szepnąłem zmartwiony. Ivo uśmiechnął się na te słowa i wplótł dłoń w moje włosy. Jego dotyk ukoił moje skołatane nerwy, przy okazji insynuując pewną rzecz. Od kilku dni miałem wrażenie, że nauczyciel zaczął się dziwnie zachowywać. Może to były moje urojenia, ale wydawało mi się, że stał się troskliwy i częściej okazywał swoje uczucia.

- Już myślałem, że masz zamiar mnie zbezcześcić za Jordana. Od dawna szukałem kogoś z wysokimi kwalifikacjami. Zapewniam cię, że ten człowiek…

- Nie lubisz go, prawda?

- Fakt, nie przepadamy za sobą, ale zgodził się  mnie zastąpić i tylko to się teraz liczy. A teraz przepraszam. Tak jak zauważyłeś, nie czuję się najlepiej i chcę wrócić do domu. Trzymaj się – mruknął, zabierając dłoń. Szedł korytarzem, delikatnie chwiejąc się na boki.

- Może cię odprowadzę? – zapytałem, martwiąc się o jego stan. Miałem wrażenie, że blondyn za chwilę się przewróci i upadnie na podłogę, robiąc sobie krzywdę.

- Nie trzeba. Już, zmykaj na salę – rozkazał, mrużąc oczy. Przetarł twarz dłonią, zmęczony naszą rozmową.

- Przyjadę potem do ciebie.

- P... – zaczął, ale natychmiast umilkł. Widziałem, że chce wyperswadować mi pomysł wizyty, ale po chwili westchnął, uśmiechając się ciepło w moją stronę.

- Będę na ciebie czekać.

Wróciłem na salę, nie mogąc doczekać się chwili, gdy przyjadę do Ivo. Harry Jordan właśnie zaaklimatyzował się w nowym otoczeniu, ponieważ krzyczał na dwie dziewczyny. Obie były na skraju płaczu. Zastępca Ivo spojrzał na mnie z niesmakiem, a ja odwzajemniłem jego spojrzenie.

- Do fortepianu i pokaż mi czy jesteś wart mojej uwagi…

                                                            ***

Charles odwiózł mnie do domu, po tym jak posprzeczaliśmy się w jego gabinecie o stan mojego zdrowia. Jako że ból nie minął, a wręcz nasilił się do tego stopnia, że nie potrafiłem już zapanować nad swoimi myślami, zgodziłem się, aby zabrał mnie do mojego mieszkania. Zasłoniłem wszystkie okna, czując nadwrażliwość na światło i położyłem się na kanapie w salonie. Uprzednio wziąłem kilka tabletek, bo wiedziałem, że jedna na pewno mi nie pomoże. Wtuliłem głowę w poduszki, oczekując, że Luis niedługo przyjedzie.

Brakowało mi go. Byłem wściekły za każdym razem, gdy Luis nie mógł poświęcić mi chwili uwagi. Denerwowało mnie też, że miałem inne sprawy na głowie, przez co mój kontakt z Luisem w moim odczuciu stawał się co raz bardziej odległy. Wiedziałem już, że został dla mnie kimś więcej, niż tylko uczniem. Teraz, gdy między nami nie było tej granicy zaczynaliśmy się stawać dla siebie szczególni.

Usłyszałem zgrzyt zamka. Przyjechał… – pomyślałem szczęśliwy, tęskniąc za jego głosem. Luis ostrożnie wszedł do domu, zważając na to, że się źle czułem. Położył coś na stole w kuchni i podszedł do mnie, kucając przy kanapie.

- Dalej źle? – zapytał, kładąc rękę na moim czole. Poczułem przyjemne ciepło i ból zaczął delikatnie znikać.

- Trochę – szepnąłem, odwracając się w jego stronę. Uśmiechnąłem się, widząc czarne jak smoła potargane włosy Luisa. Chłopak zabrał dłoń, mówiąc że nie mam gorączki. Wstał i poszedł do kuchni.

- Co robisz? – mruknąłem prawie niesłyszalnie. Chłopak zerknął na mnie zza lady.

- Założę się, że nic nie jadłeś. Ugotuję ci coś, może poczujesz się lepiej. Leż i odpoczywaj.

To samo ciepło zacisnęło się jeszcze mocniej na moim sercu. Uśmiechnąłem się pod nosem, czując jak endorfiny łagodzą mój ból głowy i przyjemnie rozchodzą się po ciele. Tak tęskniłem  za tym uczuciem, a teraz, niespodziewanie zaczął wywoływać je Luis – młodszy o dwadzieścia dwa lata syn mojej przyjaciółki, którego z dnia na dzień zaczynałem coraz mocniej...

                Kochać.

Choć sama myśl o tym, co czułem do Luisa powodowała złość na samego siebie, roztargnienie i  ogólne obrzydzenie, gdy myślałem o nim w kontekście erotycznym. To i tak nic nie zmieniało. Nie mogłem siebie już dłużej okłamywać, więc z niechęcią przyznałem sobie tytuł pedofila.

 - Brałeś jakieś tabletki? – Położył na stole mój obiad. Warzywa pomieszane z kurczakiem, na które od tak dawna miałem ochotę. Przewróciłem się na bok. Luis usiadł na podłodze koło kanapy i patrzył na mnie z troską.

- Tak. Zaczyna już przechodzić – skłamałem, nie chcąc go bardziej martwić. Choć byłem głodny, z trudem przychodziło mi przełknąć jedzenie. Po kilku  próbach, dałem za wygraną i opadłem ponownie na sofę. Luis zabrał talerz i znów przysiadł koło mnie, mówiąc, że może byłby lepiej, gdyby wrócił do domu.

- Nie! – wyrwało mi się gwałtownie. Spojrzeliśmy na siebie – ja wystraszony, a Luis zdziwiony. Uśmiechnął się zmieszany i położył rękę na mojej dłoni w chwili, gdy nieświadomie wyciągnąłem ją w stronę chłopca.

                Nie chciałem, aby odchodził.

                                                            ***

Rankiem byłem sam w mieszkaniu. Luis prawdopodobnie  wyszedł późno wieczorem, bo nic nie wskazywało na to, że został tutaj na noc. Ból praktycznie zniknął. Pozostawił po sobie tylko ślad, który pulsował nieprzyjemnie od czasu do czasu.

Na śniadanie zjadłem wczorajszy posiłek, który Luis mi przygotował. Wypiłem kawę, ogarnąłem się w toalecie, a potem musiałem posprzątać dom. Niestety, na tym się nie skończyło, bo trzeba było również się spakować. Zostawiłem wielką walizkę na łóżku i zacząłem układać w niej swoje ubrania.

Nim się obejrzałem, minęła już osiemnasta.

Zmęczony i roztargniony usiadłem przy fortepianie. Dawno  na nim nie grałem, a i mistrz powinien ćwiczyć. Kilka utworów Bethoveena przeleciało przez moje palce, wywołując jakąś melancholię w mojej duszy. Zignorowałem to, odprężając się.

- Przepraszam, że tak późno, ale musiałem zanieść papiery na uczelnię – westchnął Luis w progu moich drzwi. Przerwałem grę. – Jak się czujesz? Chyba lepiej, skoro już grasz. Boże, to po co ja pytam… - Rozejrzał się zdezorientowany. Nie potrafiłem powstrzymać śmiechu, widząc go w takim stanie.

- Zdążyłem zrobić wszystko, co potrzebne do wyjazdu – odparłem, a pierwsze krople deszczu uderzyły w okna. Słońce schowało się za ciemnymi chmurami, wywołując nieprzyjemną atmosferę w pokoju. – Już zaczynałem za tym tęsknić – parsknąłem, słysząc pierwsze oznaki burzy.

- Nawet nic nie zapowiadali – westchnął nastolatek, rzucając swoje rzeczy na kanapę. Choć atmosfera robiła się coraz bardziej napięta, Luis usiadł koło mnie na pufie przed  instrumentem.

- Kiedy wyjeżdżasz? – zapytał z nutą żalu. Nie odważyłem się spojrzeć na niego.

-  Za półtora tygodnia…

- Na zawsze?

- Chyba tak.

 Luis położył swoją dłoń na najniższych klawiszach. Palcami pogładził kilka z nich, zaczynając grać jakąś wymyśloną przez siebie, elegijną melodię. Dołączyłem do niego, jednak gdy pierwsze wyższe dźwięki zaczęły wypełniać pokój, Luis ucichł. Miałem wrażenie, że był przybity, ale co mogłem na to poradzić? Nic…

Można było by powiedzieć, że dźwięki, które zagrałem zakończyły się pytającym znakiem. Luis zerknął na mnie, ponownie kładąc dłoń na instrumencie. Znów zagrał swoją część – tym razem brzmiała jeszcze bardziej pogrzebowo, niż poprzednio. Odchrząknąłem zmieszany, chcąc przerwać tą dramatyczną ciszę. Najlepszym wyborem wydał mi się Mozart, a dokładniej Marsz Turecki. Gdy moje palce z niezawodną szybkością zaczęły wykonywać ten utwór, Luis spojrzał na mnie – trochę niedowierzając w to co właśnie robię, a trochę z wyrzutem, bo jakim prawem miałem przerywać tę ciszę w tak drastyczny sposób? Mimo to, na jego twarzy pojawił się uśmiech i wciął się w moje takty. Teraz obaj, skupieni i z głupawymi uśmiechami, graliśmy Rondo Alla Turca.

Gdy utwór się skończył zadowoleni z siebie spojrzeliśmy po sobie. I wtedy w obu z nas coś drgnęło.  Poczułem się jak w transie, kiedy patrzyłem prosto w szmaragdowe oczy Luisa. Najpierw pustka wypełniła moje ciało, a potem coś nieznanego przyszło na jej miejsce. Mimowolnie uchyliłem swoje usta, a nastolatek przybliżył się do mnie, muskając je swymi wilgotnymi wargami. Serce na chwilę przestało bić, a całe ciało zesztywniało pod wpływem naszego nieetycznego zachowania.

Nasze usta – choć nieśmiało i z pewnym dystansem – złączyły się w mocniejszym pocałunku. Dreszcz podniecenia przebiegł po moich plecach, jakby ktoś przejechał paznokciami po szkolnej tablicy. Nic nie odpowiedziałem. Obaj spuściliśmy głowy, nie mając odwagi spojrzeć sobie prosto w oczy.  Przez chwilę poczułem, jak Luis przejeżdżał nosem po moim policzku, prowokując do dalszych działań. Nie wiedziałem, co zrobić. Chłopak chciał więcej pieszczot podczas gdy ja miałem wyrzuty sumienia. Mogłem ponieść za to konsekwencje, mogłem zranić jego dziecięcą psychikę, ale w ostateczności wyraziłem aprobatę,  gdy  sam musnąłem go  wargami w brodę.

Czułem się niezręcznie. Ciemność w pokoju dodawała romantyczności temu spotkaniu, a jednocześnie powodowała jakiś strach. Na dodatek, byliśmy delikatnie oświetlani ulicznymi latarniami i neonowymi  ozdobami  wiszącymi na sąsiednim budynku.

Luis położył dłoń na moim udzie, gdy ponownie zbliżyliśmy się do siebie. Jednak tym razem to on subtelnie uchylił swe usta oczekując ode mnie ingerencji. Czując, jak trząsł się ze stresu, wsunąłem język między wargi chłopaka, domagając się od niego współpracy. Nastolatek zacisnął palce na cienkim materiale spodni, zwiększając tym samym produkcję testosteronu w moim ciele.  Przez chwilę wystraszyłem się, że to może zajść za daleko. Ale czy ja sam tego nie chciałem?

Nasze wargi robiły się coraz wilgotniejsze, gdy bez  żadnej przerwy kontynuowaliśmy serię pocałunków, które z każdą chwilą były co raz bardziej namiętne i gorące. Luis mruknął cicho, obejmując mnie za szyję wolną rękę. Z jakąś nieznaną mi obawą, odgarnąłem z jego twarzy okalające go kosmyki czarnych włosów. Chłopak  opuszkami palców  pogładził mnie po szyi, wywołując gęsią skórkę i tym samym mocniej doprowadzając mnie do szału. Znalazł mój czuły punkt i bardzo chętnie z niego korzystał. Dłoń powędrowała wyżej, dotykając mojego wybrzuszenia w spodniach.

- Czy nie powinniśmy przestać na tym?- zapytałem zmieszany tą całą sytuacją. Zauważyłem, że policzki Luisa pokryły się szkarłatem, a oczy zaszły delikatną mgłą, pobudzając mnie jeszcze bardziej.

- Jeżeli nie chcesz... Już i tak przesadziliśmy – westchnął, odrywając się ode mnie. Przeczesał palcami swoje włosy.

- To nie tak, że nie chce… po prostu… nie wypada…

- Ivo… A czy w tym świecie coś wypada? – uniósł brwi, nie ukrywając rozbawienia. Złapał mnie za skrawek koszulki i przyciągnął do siebie, wpijając się w moje usta.

Po krótkim przemyśleniu jego słów uznałem, że dalsze zgrywanie cnotki nie miało sensu. Powinienem zrobić to, co chcę, a chciałem właśnie jego. Dlatego wyczyściłem swój umysł, pragnąc skupić się na tym co działo się w tej chwili. Równie nachalnie odwzajemniałem jego pocałunki aż w końcu obaj przylgnęliśmy do siebie jak magnesy. Od tej chwili między nami zaczął budować się nowy rodzaj zaufania. Próbowałem nie być zbyt  uparty  aby go nie speszyć oraz pokazać mu, że czułość jest równie ważna, jak sam akt. Luis z trudem opanowywał burzę hormonów, która gorliwie szalała w jego wnętrzu i  domagała się przyjemności. Obaj zrzuciliśmy z siebie górne ubrania i łącząc się w mocnym uścisku, zaczęliśmy się poznawać z zupełnie innej strony. Moje palce sunęły po jego plecach, badając każdy skrawek napiętej skóry. Masowały wypukłości, lekko drażniły i łaskotały powierzchnię. Nastolatek w tym czasie pieścił moją szyję, zostawiając na niej licznie malinki i mokre ślady, a paznokciami kreślił na łopatkach nieznane sobie wzory. Wydawałoby się, że to niby taka błahostka, ale jednak gdy muskało się w ten sposób drugą osobę, dotyk nabierał zupełnie innego znaczenia. Zyskiwał charakter, głębię, a nawet smak.

Nie mogłem się oprzeć tej pokusie. Musiałem choć raz spojrzeć w jego piękne, szmaragdowe oczy. Blask księżyca oświetlał je, nadając im jeszcze mocniejszy odcień, niż zwykle. Chłopak odwzajemnił moje spojrzenie i zgarnął z mojej twarzy opadające kosmyki. W ramach podziękowania, moje kąciki ust delikatnie się uniosły. I po raz kolejny zbliżyliśmy się do siebie, łącząc  nasze wargi. Z początku pozostałem bierny. Jego język masował moje podniebienie i wciąż zapraszał do wspólnego tańca. Nie mogłem mu odmówić.

Nawet nie zorientowałem się, kiedy oparłem się o fortepian. Co dziwniejsze, zdążyłem zamknąć pokrywę. Spod przymkniętych powiek obserwowałem każdy jego ruch. Mój oddech był płytki, a serce waliło mi coraz mocniej. Długie, zwinne palce Luisa rozpinały kolejne guziki moich jeansowych spodni, a mnie zaczęła ogarniać panika. Czy powinienem….

- Rozluźnij się.. – usłyszałem jego szept. Chłopak przejechał językiem po mojej szyi, chcąc odwrócić moją uwagę od tego, co działo się tam na dole. Jego dłoń wsunęła się za materiał bokserek, pieszcząc sam czubek. Wydałem z siebie tylko cichy świst. Tak dawno nikt mnie nie dotykał w taki sposób… Czułem jak Luis kąsa moja skórę, badając jej smak i nie pozwalając przy tym pominąć żadnego jej skrawka. Robiło mi się zbyt dobrze, więc bojąc się o wpadkę w postaci przedwczesnego wytrysku, zabrałem jego rękę z mojego krocza. Luis objął moje biodra i podsadził na instrument, gestem każąc mi się na niego położyć. Jak piórko opadłem  na instrument, marząc o tym, aby chłopak w końcu przeszedł do rzeczy. Moje spodnie bardzo szybko znalazły się na podłodze, obok naszych bluzek. Chłopak usadowił się między moimi udami i sugestywnie ocierał się o mnie, masując moje pośladki. Jeżeli nasz wspólny stosunek miał skupiać się na mnie – pasowało mi to. Potrafiłbym poświęcić swoje ciało dla niego. Luis pochylił się nade mną i obsypał mój tors licznymi pocałunkami. Jego włosy tak nieprzyjemnie łaskotały moją skórę, że nie potrafiłem spokojnie leżeć na pokrywie. Wiłem się tylko, próbując uciec od nich. Luis zerknął na mnie zza linii bokserek i z bezlitosnym uśmieszkiem ściągnął moją bieliznę, zostawiając mnie całkiem nagiego  na instrumencie. Ciepło rozlało się gwałtownie po moim ciele, kiedy chłopak zanurzył mojego penisa w swoich ustach. Z taką perfekcją wykonywał te wszystkie ruchy, że przez moment poczułem się przerażony jego umiejętnościami. Zdążyłem już pomyśleć, że zaraz dojdę w jego ustach i na tym skończy się nasz stosunek.  Miałem szczytować, gdy Luis gwałtownie  wyprostował się. Zdezorientowany, chciałem na niego spojrzeć lecz po chwili usłyszałem zgrzyt zamka, który podpowiedział mi, że Luis wcale nie zamierzał w ten sposób doprowadzić mnie do orgazmu. Przez moment moje wszystkie mięsnie się spięły nie pozwalając  chłopakowi na żaden ruch. Zimne dłonie Luisa pogładziły moją delikatną skórę na udach, powodując że rozchyliły się subtelnie. Jego pierwsze palce zaczęły badać mnie od środka. Czułem na sobie jego wzrok – miałem wrażenie, że śmiał się prosto w moją twarz, a w jego głowie były tylko myśli o tym, jak z łatwością mu się oddałem. Ręką zakryłem twarz, nie chcąc, aby mnie obserwował.

Z moich ust wydarł się niemy jęk, gdy Luis utorował we mnie drogę. Ciało mimowolnie wygięło się w łuk, a dłonie powędrowały na krańce instrumentu, mocno się ich chwytając, jakby w obawie, że organizm za moment stoczy się z fortepianu pod wpływem pchnięć chłopaka. Dyskomfort wywołany penetracją powoli przemijał i pozwolił mi zaczerpać trochę przyjemności. Luis szerzej rozwarł moje uda, chcąc zrobić sobie więcej wolnej przestrzeni. Westchnąłem głośniej, czując go całego w sobie.

Odważyłem się spojrzeć na niego zza przymglonych oczu. Luis pochylał się nad moim ciałem, a gdy poznał, że na niego zerkam, uczynił to samo. Jego czarne włosy otulały jego twarz, a w oczach krył się dziwny blask. Mimowolnie uśmiechnąłem się pod nosem, widząc z jakim pragnieniem i żądzą porusza biodrami. Czasami z jego uchylonych ust wypadały ciche jęki i westchnienia. Sprawiałem mu niesamowitą rozkosz, co bardzo podnosiło moje ego.

Zmieniliśmy pozycję. Otępiały zszedłem z instrumentu odwracając się do niego. Dłonie oparłem o instrument i uniosłem wyżej swoje biodra, zapewniając mu tym samym łatwiejszy dostęp do mojego ciała. Tak dawno brakowało mi tego rodzaju seksu, że prawie zapomniałem, jakie to uczucie mieć coś w sobie. Luis bez problemu wszedł we mnie, kładąc dłonie na mych ramionach. Dociskał go do samego końca, powodując niekontrolowane jęki z mojej strony. Odwróciłem głowę  w jego stronę, domagając się choć odrobiny czułości w postaci pocałunku. Jedna dłoń chłopaka, zsunęła się na moje biodra, a drugą mocno objął mnie za szyję, dociskając do siebie. Mruknął w moje usta, a potem popieścił je językiem. Wyglądaliśmy śmiesznie – w takiej pozycji, powyginani i uprawiający seks. Jego tempo zrobiło się szybsze i zdołałem poczuć, jak robi się twardy, co mogło świadczyć tylko o jednym – zaraz miał się spełnić.

 Nie chcąc zostać w tyle, złapałem  swojego członka w dłoń zacząłem nim gwałtownie poruszać. Czując podwójną przyjemność, nie musiałem długo czekać. Przyjemne, dobrane ruchy, które masowały moje rozluźnione mięśnie i ręka spowodowały, że spuściłem się z donośnym jękiem na fortepian, ponieważ to, co poczułem, było nie do opisania. Osiem miesięcy bez seksu podarowało mi jeden z najlepszych orgazmów w całym moim życiu. Nie dowierzając, spojrzałem na swoją dłoń umazaną lepką, klejącą się cieczą. W pewnym momencie Luis złapał mocno moje gęste blond włosy i odchylił moją głowę gwałtownie do tyłu. Nie potrafiłem zdusić w sobie głosu. Wydawałem z siebie głośne, nieopanowane dźwięki przyjemności i zaskoczenia. Ta pozycja była jedną z tych, gdzie człowiek nie mógł się opanować. Chłopak dyszał mi nad uchem, aż w końcu jego ruchy stały się wolniejsze, a na koniec ustały.

Serce waliło mi jak młot, gdy skończyliśmy. Nie dowierzając w to wszystko, mocniej oparłem się o fortepian, chcąc utrzymać na dłoniach swój ciężar ciała. Wpatrywałem się w lepką spermę, ale tylko dlatego, że nie miałem wyboru, aby spojrzeć gdzie indziej. Próbowałem się uspokoić, wyrównać oddech lecz nie dałem rady. Luis położył dłoń na moim rozgrzanym ramieniu i delikatnie go pomasował. Gdy zmieszany i zawstydzony, odwróciłem głowę w jego stronę, zostałem obdarowany delikatnym a zarazem ostatnim pocałunkiem tej nocy.