Rozdział VIII

Hebanowy fortepian stał w rogu mojego biura. Pokrywa lśniła czarnym aksamitem, jakby ktoś dosłownie przed chwilą przejechał po niej wilgotną szmatką. Podszedłem do instrumentu, opuszkami palców przejeżdżając po świeżej powierzchni. Mój pokój oświetlał tylko słaby blask księżyca, który przedzierając się przez obszerne firany, wpadał ciurkiem do środka. Z sali prób dobiegły mnie głosy żeńskiego chóru. Nachyliłem delikatnie głowę w stronę drzwi i nasłuchiwałem. 

‘’Za jutrem gonisz, przed jutrem uciekasz, a w kasztanach się trudzisz w ciągu dnia…’’’

- Że choć z góry dopłynąć mozoli się rzeka, brzegi rwie…

‘’ A ty w górę pod prąd, coraz dalej, z marzeniem w kieszeni, z widokiem na szczyt…’’

Dziewczyna miała przepiękny głos. Uśmiechnąłem się pod nosem, słuchając cichutkiego refrenu. Okrążyłem instrument, aż w końcu przysiadłem na pufie z karmazynową, miękką poduszką. Śpiew ucichł całkowicie, więc mogłem zacząć swoje małe przedstawienie. Przejechałem palcami po klawiszach z prawdziwej kości słoniowej i nadałem odpowiednie tempo swoim dźwiękom. Mogłem odetchnąć, wyłączyć myślenie, skupić się na tym pięknie, który krył  w sobie fortepian, oddać się całkowicie melodii, którą tworzyłem. Świeże dźwięki przepływały przez dłonie, wywołując u mnie bliżej niezidentyfikowaną  ekstazę.

Odchyliłem delikatnie głowę, zatracając się. Przez chwilę, dałbym przysiąc że ktoś, objął mnie za szyję i delikatnie pocałował w koniuszek ucha. Gdy lekko otworzyłem oczy, złudzenie okazało się prawdą. Nade mną stał Luis. Opuszkami palców gładził moją skórę na szyi i podbródku, trochę tak, jakby bawił się z małym kotkiem. Nie oponowałem, gdy mężczyzna ustami przejechał po moim uchu i delikatnie ugryzł jego płatek, ale zrobił to tylko po to, by potem móc językiem dokładnie je popieścić. Mimowolnie się uśmiechnąłem. Okrągłe , czułe i pieszczące ruchy na małżowinie podniecały mnie do tego stopnia, że rozpaliło całkowicie mój organizm.

Nie przeszkadzało mi to, że Luis właśnie wykonywał czynności, które nie powinny być nigdy dokonane w stosunku do kogoś takiego jak ja. Dłonie mężczyzny zjechały z mych ramion, powoli, bez pośpiechu rozpinając moją koszulę. Wiotkie i chłodne palce pogładziły skórę, dodając oliwy do ognia.. Przez zamglone oczy widziałem jego krucze włosy i ten wzrok, gdy kolejne guziki koszuli, rozpinane po kolei ukazywały mój tors.

Zmusił mnie, abym wstał. Drżąc z podniecenia, opadłem na młodzieńca. Luis, przytrzymał moje  biodra, subtelnie je masując. W normalnej sytuacji musiałbym się przeciwstawić, ale teraz czułem, że nie jestem sobą. Ciało beznamiętnie opadło na biurko. Dopiero teraz zauważyłem, że nie ma już na nim żadnych zapisków, kalendarzy, notatników… byłem na nim tylko ja.

 Mężczyzna pochylił się nad moim ciałem, uśmiechając się kpiąco.  Dreszcz przebiegł mi po  plecach, jakby ktoś przejechał po mojej skórze lodowatymi palcami. Luis wysunął znów swój język i zaczynając od podbródka, a kończąc na linii podbrzusza, przesunął językiem po całym moim torsie. Czułem gorąco, które kumulowało się na dole. Od początku byłem już twardy i gotowy do każdego działania, jednak, dodatkowo czułem wstyd… Luis rozpiął moje spodnie i wyciągnął go spod moich bokserek. Kropelka spermy leniwie wypłynęła z czubka, znacząc drogę aż po same jądra. Patrzyłem ciągle na Luisa, który do tej pory nic nie powiedział, tylko  uśmiechał się bardzo pewny siebie. Przybliżył swoją twarz do moich bioder, pruderyjnie przejeżdżając językiem po całym trzonie. Ciepło rozbiło się jak drobne cząsteczki atomów po moim ciele, a gdy Luis otworzył usta, i zanurzył mój czubek w swoim wnętrzu, ktoś  na korytarzu wrzasnął. Moje serce zamarło, a Luis przestał cokolwiek robić. Krzyk ponownie rozniósł się po akademii, i nagle wszystko zaczęło się rozmazywać. Nie wiedziałem, czy to przez załzawione oczy, czy nie, ale nagle zobaczyłem sufit w mojej sypialni. Odetchnąłem ciężko, patrząc na tańczące światełka wpadające przez okno. Nie mogłem nic z tego zrozumieć…  Na dodatek byłem sztywny, a lepka ciecz kleiła się do mojej bielizny. To był pierwszy raz od kilkunastu lat, gdy doznałem ejakulacji przez sen. Krzyk ponownie rozbrzmiał w domu i w końcu się ocknąłem. Miriam ledwo obudzona zerwała się z łóżka ,tak samo, jak ja. Naciągnąłem bluzkę na biodra i razem z żoną pobiegliśmy do pokoju Dimitra i Niny.  Mój syn płakał , schowany pod kołdrą, zaś córka, zakrywała twarz dłońmi i wrzeszczała. Na ekranie telewizora leciał jakiś film – z pewnością nie dla dzieci. Mężczyzna z piłą mechaniczną właśnie ćwiartował zwłoki kobiety. Wyłączyłem urządzenie i podszedłem do  Dimitra.

- Już spokojnie. To tylko film, jestem przy tobie – szepnąłem, starając się go uspokoić. Pogłaskałem jego plecy przez materiał. Małe rączki, wysunęły się spod kołdry i natychmiast wtuliły się w moje ciało. Wziąłem go na ręce i uspokajająco głaskałem po głowie, chodząc po pokoju w te i z powrotem. Nina zapłakana spokojnie siedziała już na łóżku, ale Dimitr dalej nie mógł  dojść do siebie.

- Kto włączył film? – zapytałem, patrząc na córkę. To już nie pierwszy raz, gdy coś podobnego odstawiła. Albo straszyła brata, albo puszczała mu takie filmy. Dziewczyna spuściła głowę, patrząc na swoje dłonie. Nie skomentowałem tego, tylko poprosiłem, aby Miriam przeprowadziła porządną rozmowę z córką. Wyszedłem z pokoju, pozapalałem wszędzie światła. Zaspany, chodziłem po korytarzu, ze swoim skarbem na rękach.

- Boję się… - załgał, ciągnąć nosem.

- Nie masz czego. To tylko film, takich panów nie ma, a ty jesteś mądry i o tym wiesz, prawda?

- Nina mówiła ze to bajka…

- Bo to jest bajka, ale dla dorosłych, a ty jesteś jeszcze małym szkrabikiem i nie możesz oglądać takich rzeczy. Więc jak? Zaśniesz? – zapytałem, lekko się odchylając i patrząc na niego.

- Mogę spać z tobą tatusiu?

- No pewnie, że tak. Chodź, położymy się. – mruknąłem. Miriam wyszła z pokoju pociech i spojrzała na mnie krytycznie. Czyli to co zawsze. Obiecanki, że nic nie będzie już robić…

- Kara na telewizor? – uniosłem pytająco brwi. Miriam poprawiła szlafrok i ziewnęła  - Na wszystko, aż się nauczy.

Skinąłem głową, wchodząc do sypialni, w której położyłem chłopca do łóżka. Jak najszybciej udałem się do łazienki, chcąc zmyć z siebie już zaschniętą spermę. Skrzywiłem się z obrzydzenia, doprowadzając się do porządku. Gdy wróciłem, Dimitr  histerycznie zaciskał piąstki na moim biodrze, czasem powodując u mnie ból, jednak, nic nie mówiłem. Przytuliłem się do niego, próbując zasnąć.

Zastanawiałem się też, dlaczego nie oponowałem. Nawet, jeżeli to tylko sen, powinienem przeciwstawić się Luisowi. Miałem dziwne poczucie winy, bałem się tez, ze ktoś może się o tym dowiedzieć. Gdyby nie wrzask córki, na pewno doszło by do stosunku… Westchnąłem cicho. Nie umiałem opisać, jak się z tym czuje. Na  pewno było mi źle. Nie wykorzystałem go, a mimo to czułem się winny.

Sny czasami są serio pojebane.

Pamiętnik zadowolonego Nastolatka.

Zamiast pójść do szkoły, uciekłem na peron. Tęskniłem za Ethanem, dlatego niecierpliwie czekałem na pociąg do Leeds. Mój nowy chłopak nie miał nic przeciwko, gdy zapytałem go czy mogę przyjechać na kilka dni. Jak uznał, byłby szczęśliwy gdybym został na całe życie. Czy on nie jest przypadkiem idealnym facetem?  Gdy tylko pociąg nadjechał, wsiadłem do niego jak najszybciej. Dzieliły mnie tylko trzy godziny od szczęścia.

Mozolnie patrzyłem, jak minuty zmieniają się na telefonie. Czas jak na złość płynął tak wolno. Oparłem się o fotel, podziwiając uroki miast i wsi. Jeszcze tylko troszeczkę….

Czekał na peronie. Jak zwykle, ubrany w ten sam, czarny płaszcz i niezastąpione derby. W dłoni trzymał małe pudełeczko, owinięte wstążką. Wpadłem w jego ramiona, kurczowo zaciskając dłonie na jego plecach.

- Tęskniłem… -szepnąłem, wtulając głowę w jego ramiona.

- Ja też – odparł nisko, odwzajemniając mój uścisk. – Nie mogłem się doczekać, aż znów cię zobaczę. Mam coś dla ciebie – wypuścił mnie z ramion, i podał małe pudełko. Drżącymi dłońmi, wziąłem pakunek i zacząłem rozdzierać wstążkę, ale mężczyzna położył rękę na prezencie, mówiąc, abym zaczekał i otworzył go w domu. Uśmiechnąłem się z aprobatą. Lepiej, bym krzyczał w domu ze szczęścia, niż tutaj na ulicy, ściągając przy okazji wścibskie spojrzenia ludzi. Z uśmiechem na ustach, złapałem się Ethana pod ramię, i tak małymi kroczkami poszliśmy do mieszkania.

W domu, od razu rzuciliśmy się na siebie. Seria namiętnych pocałunków jednak skończyła się tak szybko, jak się zaczęła. Mój chłopak uśmiechnął się do mnie, ukazując te cudowne dołeczki.

-Otwórz, proszę – mruknął, patrząc na pudełeczko, które położyłem na szafce, gdy zaczęliśmy się całować.

Skinąłem głową, biorąc w dłonie pakunek. Delikatnie uchyliłem wieczko, a moim oczom ukazał się... zegarek. Ale nie był to taki zwykły zegarek. To był zegarek za kilka tysięcy. Pozłacany złotem,bardzo dobrej firmy. Radość odeszła, a ja nic nie rozumiejąc, otępiały wpatrywałem się w Ethana.

- I jak? Podoba się? – zapytał, nie kryjąc zadowolenia z siebie.

- Pewnie, że mi się podoba, ale nie uważasz, że to zbyt drogi prezent?

- Nie. Dla ciebie oddałbym wszystko – po tych słowach nachylił się nade mną i oddał delikatny pocałunek w czoło. Odetchnąłem głęboko. Nigdy nie dostałem nic tak wartościowego, od nikogo. Ethan wyjął z opakowania zegarek i założył mi go na nadgarstek. Potem odsunął się na metr i skomentował.

- Pasuje ci idealnie.

Przez resztę dnia, siedzieliśmy na podłodze, w salonie, na masie poduszek. Opowiedziałem mu o zajściu z matką, na co mężczyzna nie krył rozbawienia i non stop powtarzał mi, jak bardzo jest ze mnie dumny i jak bardzo nie spodziewał się aż tak ostrej zemsty. Zadowolony, razem ze mną popijał wino i palił cygaretki. Przysuwałem się do niego i przytulałem tak mocno jak nigdy. Dziwne to było uczucie. Mieć w rękach cały swój świat.

                                                            ***

Mimo, że spędziliśmy razem całe popołudnie, nie mogłem napatrzeć się na swój prezent. Będąc w łazience, cały czas patrzyłem na nadgarstek i nie mogłem wyjść z podziwu, że ktoś taki jak ja, dostał coś takiego jak to. Jednak, okazało się, że to nie był koniec niespodzianek ponieważ gdy tylko wyszedłem z ubikacji, Ethan oświadczył mi, że jedziemy na próbę jego zespołu. Wpadłem w jego ramiona, jak szalony i ścisnąłem mocno. Czułem się przy nim taki wolny i beztroski.

Z uwielbieniem patrzyłem, jak pakuje swoją gitarę do futerału, i jak zbiera teksty piosenek z różnych zakątków pokoju. Jak dziecko, machałem nogami, nie mogąc się doczekać, kiedy w końcu wsiądziemy do furgonetki i pojedziemy na próbę. Ethan kilka razy podchodził do mnie i namiętnie całował, po czym odchodził i zbierał wszystko po kolei do swojej teczki. Gdy poczuł, że jest już gotowy, obaj wyszliśmy z domu i wsiedliśmy do samochodu, w którym byli członkowie jego zespołu. Przywitali mnie niezwykle ciepło, nie szydzili z tego ze jestem inny. I nie dziwiłem im się. W końcu tylko tacy ludzie są tolerancyjni.

Za kierownicą siedział Mark. Miał kolorowego irokeza, kilka kolczyków w uchu i glany, przepasane łańcuchami. Zawsze o takich marzyłem. Koło niego, na miejscu pasażera siedział James. Różnił się od Marka, i to zdecydowanie! Biała koszula, czarne spodnie. Świecił elegancją i  wyrafinowaniem. Na dłoni nosił trzy pierścienie, a na szyi nieśmiertelnik. Dziwne połączenie, aczkolwiek tylko to łączyło go z Markiem. Wtulony do Ethana, zaobserwowałem jeszcze dziewczynę. Siedziała za nami. Nie przywitała się ze mną, ale to pewnie dlatego, że siedziała w stosie książek i papierków. Blondynka, włosy spięte w dwa kucyki. Żuła gumę, prawdopodobnie balonową, ponieważ cały samochód nią przesiąkł. Dziewczyna miała zakolanówki i glany oraz masę bransoletek na nadgarstkach. Przez chwilę pomyślałem, że może jest podobna do mnie. Zrobiło mi się jej jakoś żal. Wtuliłem się mocniej w Ethana i patrzyłem się na złoty zegarek.

Gdy dojechaliśmy na miejsce, moim oczom ukazał się ciąg garaży. Mężczyźni wyszli z furgonetki i otworzyli jeden z nich. Garaż był wystylizowany na pokój. W rogu stała perkusja, obok mikrofon i gitara basowa. Była też wielka, dość nowa kanapa i mała lodówka. Na ziemi, leżało pełno kabelków, wzmacniaczy i dodatków. Wchodząc do wnętrza garażu, bałem się że o coś zahaczę. W końcu, byłem niezdarą.

- Co o tym myślisz? – zapytał, obejmując mnie w talii. Za sobą usłyszałem syk otwieranej puszki piwa.

-  To jest… zajebiste- szepnąłem, opierając głowę o ramiona mężczyzny. – Czuję się tutaj tak… wolny? Mam wrażenie, że mogę oddychać i nie martwić się o nic.

 Dziewczyna wyskoczyła z furgonetki i zdjęła słuchawki z głowy. Szczerze zdziwiona spojrzała na mnie i zapytała swoich przyjaciół.

- Mamy kogoś nowego?

- Hahaha, nie. To tylko mój chłopak. – odparł Ethan, ściskając mnie – Chciałem zabrać go na naszą próbę.

- Jestem Luis. – wyciągnąłem dłoń do kobiety, jednak ona zmierzyła mnie wzrokiem.

- Lidia. – odparła beznamiętnie i podeszła do swojej gitary basowej, zaczynając cos przy niej majstrować. Mark ściął ją wzrokiem i podszedł do mnie, podając mi piwo.

- Nie przejmuj się nią. Nie lubi widowni i nowych ludzi.

Skinąłem głową i przyjrzałem się jej jeszcze raz. Zaciekawiła mnie swoim postępowaniem. Ethan zostawił mnie i podszedł do swoich rzeczy. Wszyscy zaczęli się przygotowywać, więc ja grzecznie usiadłem na kanapie, podziwiając ich zaangażowanie. Popijałem też piwo. Posmakowało mi, choć najbardziej ceniłem sobie whisky. Nic nie zastąpi tego gorzkiego smaku.

- Ej, Ethan, masz chę… - przerwała, kiedy James rzucił w nią kulką ulepioną z kartki. Skarcił ją wzrokiem, a ja rozkojarzony patrzyłem to na James’a, to na dziewczynę. Blondyna schowała coś za lodówkę i zatarła ręce.

- No dobra chłopcy. Bierzemy się do roboty.

Przez bite 3 godziny leżałem na kanapie pijąc piwo. Będąc w stanie nietrzeźwym, zdołałem śpiewać wraz z Ethanem, mimo że nie nadawałem się do tego. Chwilami było tak głośno, że nie wiedziałem, gdzie się znajduję i co robię. Teraz liczyło się tylko poczucie wolności i swobody, nic więcej. Nieograniczony przez nikogo, śmiałem się i tańczyłem w rytm muzyki, a między przerwami, całowałem się z Ethanem.

Upadłem na sofę. Leżałem jak długi na skórzanej kanapie. Lampa na suficie niezwykle drażniła moje oczy, przez co zasłoniłem twarz ręką.

- Od dawna to sobie robisz? –usłyszałem kobiecy, trochę niski głos. Leniwie spojrzałem na Lidię, która właśnie nade mną stała. Dopiero teraz doszło do mnie, co powiedziała i o co jej chodziło. Zabrałem obie dłonie i usiadłem, czując jak robię się czerwony na twarzy.  Dziewczyna usiadła koło mnie i zdjęła wszystkie swoje bransoletki. Porównując jej szramy do moich, wyglądałem na ciotę, która jest zbyt miękka by się porządnie okaleczyć. Spuściłem głowę, nie wiedząc co powiedzieć.

- Gdy miałam 13 lat trafiłam do rodziny zastępczej. Mój ojciec  gwałcił mnie co noc, a żona tego człowieka nawet nie reagowała. – odparła, wyciągając papierosa z kieszeni kurtki. Miała rozmazany makijaż i może przez to wyglądała niezdrowo i staro. Zaciągnęła się papierosem i oddała mi połówkę.

- Matka nie poświęcała mi czasu, ojciec też nie. Zawalali mnie tylko nauką i dodatkowymi korepetycjami… ciągle siedziałem w książkach… - szepnąłem, wypuszczając dym z płuc.

- Serio? To… wspaniałe. Nie wiesz, ile bym dała za to by móc się uczyć. Kocham naukę, kocham poznawać ten świat, nawet, jeśli jest bardzo okrutny. Nie dano mi szansy  poznać jej smaku. James studiuje psychologię i od czasu do czasu podrzuca mi swoje notatki – radosna, uniosła swoje ramiona i wyszczerzyła zęby. – Nauka to największy dar, jaki możesz otrzymać, więc nie rezygnuj z niego.

- Nie masz pojęcia, co przeżywałem… - szepnąłem, jednak zamilkłem, chcąc dokończyć zdanie.  Obok mnie, siedziała młoda dziewczyna, która nie miała tego co ja, a ja nie miałem tego co ona. Oboje uciekaliśmy się do różnych rzeczy, by zaspokoić swoje pragnienia. Powoli dochodziło do mnie, że dziewczyna w pewien sposób miała rację. Trzeba się cieszyć z tego, co się ma i nie narzekać na to, czego się nie ma. Życie jest długie i zdąży się jeszcze z niego skorzystać w pełni.

W drodze do domu, mój chłopak kłócił się z pozostałymi o nową trasę. Nie pamiętałem, o co dokładnie chodziło, jednak wszystko zakończyło się tylko głośnym śmiechem. Czułem, jak bardzo jest mi nie dobrze, i jak bardzo chcę wrócić do domu i położyć się do łóżku. Ethan pomógł mi wejść po schodach. Komentował moje poczynania z rozbawieniem i w pewnym momencie uznał, że nie umiem pić. Poczułem się trochę urażony, ale szybko to zignorowałem. Rozebrałem się w przed pokoju i przetarłem twarz dłońmi. Przyjrzałem się zegarkowi. Dalej nie mogłem uwierzyć w to, że Ethan wydał na mnie tyle pieniędzy. Mężczyzna poszedł do łazienki, a ja, zmęczony udałem się w stronę sypialni.

Jeszcze przed snem sprawdziłem wszystkie aplikacje społecznościowe  i odczytałem wiadomości. Matka dzwoniła do mnie 2 razy, a Ivo o 18 napisał mi sms o treści ‘’Gdzie jesteś?’’. No tak, próba.

- Nie ważne. Nie będzie mnie przez dłuższy czas. Nie wiem nawet czy nie zrezygnuje J

Po chwili dostałem odpowiedź.

- Twoja sprawa, jednak należy uprzedzić. Czekałem na ciebie godzinę, a wyobraź sobie, że też mam obowiązki w domu J

-Wal się J

Po tej wiadomości już nie odpisał. Wzruszyłem tylko ramionami, odkładając telefon. Ethan wlazł mozolnie do łóżka i wtulił się w moje ciało.

Jeszcze przez kilka minut myślałem o Lidii.

                                                                  ***

Gdy ocknąłem się wczesnym rankiem, byłem sam. Przetarłem twarz dłonią, próbując się jakoś rozbudzić. W pomieszczeniu było przeraźliwie zimno, więc zgarnąłem z sofy pierwszą lepszą bluzę.

- Ethan? Jesteś w domu? – zawołałem, otulając się materiałem. Gdy w przedpokoju spojrzałem na siebie, pomyślałem tylko jedno : Matko Boska. Podkrążone, sine oczy i rozczochrane czarne włosy w każdą stronę.

- Taak, jestem w łazience. Zaraz kochanie wyjdę! – usłyszałem. Stanąłem pod ubikacją, opierając się o ścianę.

- Źle się czujesz?

- Nie, wszystko gra. – odparł. Chyba miał katar, ponieważ ciągle ciągał nosem. Ziewnąłem, czekając na jego wyjście. Po kilku minutach mężczyzna wyszedł z toalety i wycierając nos poszedł do kuchni.

- Przeziębiłeś się?

- Troszeczkę. – mruknął, uśmiechając się. Wstawił wodę w czajniku i zaczął szukać czegoś w lodówce.  Trzęsąc się z zimna, usiadłem na krześle barowym. Przechyliłem głowę. Wydawało mi się, że mężczyzna jest jakiś inny. Według mnie, nie wiedział, co chce ze sobą zrobić. Szczęśliwy, chodził od kąta do kąta, nie mogąc usiąść na spokojnie. Machał rękami, brał jakieś przedmioty, a gdy robił mi śniadanie, wyczuwałem w nim jakiś wstręt.

- Ethan, może usiądziesz? Nie wyglądasz najlepiej… - szepnąłem. Mężczyzna uniósł wzrok. Miał niezdrowo powiększone źrenice. Spojrzałem gdzieś w bok. To mi się tylko wydaje.

- Wszystko gra! – odparł radośnie i podszedł do mnie, przytulając i całując mocno. – Zaraz ci coś ugotuje, a potem…. – szepnął mi nad uchem i otarł się sugestywnie o moje ciało.

- Pomyślę o tym. – odparłem, uśmiechając się.

                                                                  ***

Minął już pełny tydzień, od kiedy byłem u Ethana. Mama pisała mi tylko wiadomości, że przelała mi na konto pieniądze i żebym uważał na siebie, bo nie chce mieć problemów. Ivo w ogóle się nie odzywał. Nic, ani jednej, pieprzonej wiadomości. I nie wiedzieć dlaczego, czułem się z tym źle.

Jednak, to nie były jedyne moje obawy. Przez ten cały czas, zastanawiałem się skąd Ethan wziął pieniądze na mój prezent. Zegarek ciągle przypominał mi o tym problemie, a ja bałem się oto spytać. Przecież on nie pracował. Jego jedyne utrzymanie, to koncerty, nic więcej. Czasem wspominał, że dorabiał w jakiś sklepach i że jakoś sobie radził. Ale jakoś nie chciało mi się wierzyć w to, że zarobił na czymś takim fortunę i jeszcze zdążył ją odłożyć na konto.

Drugą sprawą było zachowanie Ethana. Żyjąc z nim pod jednym dachem, zdążyłem poznać trochę jego zwyczajów. Zawsze około 21 znikał na godzinę, po czym wracał, nie mówiąc gdzie, ani po co był.

Trzecią sprawą było jego zachowanie. Wiem, zalicza się to pod podpunkt drugi, ale to jest trochę inne. Rano  zachowywał się nadzwyczaj dziwnie. Chodził po całym domu, sprzątał dzień w dzień, układał i rozwalał książki z półek, zupełnie tak, jakby nie wiedział, co ze sobą zrobić. Zaś po południu niemiłosiernie się uspokajał i był otępiały. Wieczorem, kiedy wychodził, wracał szczęśliwy i pełny energii.

Nie ukrywam, że jego zachowanie bardzo mnie irytowało. Podejrzewałem, że Ethan mógł brać substancje psychoaktywne, jednak nie chciałem szperać w jego rzeczach. Najłatwiej jest po prostu zapytać, co uczyniłem tuż po jego powrocie z wieczornego wypadu.

Siedziałem na barowym krześle, rysując palcem na drewnianym blacie nieznane mi geometryczne wzory. Mężczyzna odwiesił swój płaszcz – jego dłonie delikatnie drżały, źrenice były rozszerzone. Gdyby nie inne symptomy, podejrzewałbym że to zwykła reakcja organizmu na brak światła.

- Wróciłem! Cieszysz się?

- Tak – uśmiechnąłem się słabo. Nadal bawiłem się, rysując, ale w myślach zastanawiałem się, jak mógłbym zacząć. Luis, wprost. Zapytaj wprost…

- Bierzesz coś? – wypaliłem. Nie chciałem, aby zabrzmiało to tak bezpośrednio i pruderyjnie. Zasłoniłem twarz grzywką, bojąc się jego reakcji.

- Słucham? Co to ma znaczyć ‘’ bierzesz coś?’’ –uniósł brwi, a jego ton głosu stał się wyraźnie ostrzejszy. Przełknąłem ślinę. Moje gardło stało się strasznie suche.

- Zachowujesz się… bardzo dziwnie. Nie wiesz, co ze sobą zrobić, czasem nie śpisz w nocy, albo śpisz półsnem. Drżą ci ręce i…

- Nie wierze! Jesteś śmieszny. – krzyknął, odgarniając włosy do tyłu. Podszedł do mnie, uderzył obiema dłońmi o stół i nachylił się. Mimowolnie podskoczyłem ze strachu.– To ja dbam o ciebie, robię wszystko, aby było ci dobrze, a ty oskarżasz mnie o narkomanię? Czy ty siebie słyszysz?

- Wiem, doceniam ale…

- Ale co? Uważasz, że jestem ćpunem, tak? – dodał, zaciągając rękawy bluzy, którą miał na sobie. – Pokażę ci, jak odnosić się z szacunkiem do osób, które dbają o twoją zasraną dupę.

- Ethan…? – Szepnąłem i zszedłem z krzesła. Moje serce podskoczyło ze strachu aż do gardła, a zimny pot ciurkiem przeleciał przez plecy…

                                                             ***

Skulony, leżałem w salonie, na zimnej, twardej podłodze. Krew spływała z rozciętych warg, a opuchnięte oko dawało się we znaki. Brzuch bolał mnie niemiłosiernie, czasem nawet myślałem, że zwrócę wszystko, co jadłem na kolację. Patrzyłem na zamknięte drzwi, w ciemnym pokoju. Ethan zablokował każdą możliwą drogę ucieczki.  Westchnąłem. Delikatne uniosłem swoje ciało, przyprawiając je o druzgocący ból. Komórka… w kieszeni kurtki mam komórkę…

Po cichu, na palcach, podszedłem do wieszaka. Drzwi od sypialni były otwarte – Ethan leżał na miękkim łóżku i spał. Na szczęście…

Bezszelestnie jak mogłem, wyciągnąłem komórkę z kieszeni i sprawdzając czy mężczyzna leży tam, gdzie leżał, po omacku wróciłem pod ścianę, przy której zostałem porzucony. Rękawem otarłem krew z ust i włączyłem telefon. Nie wiedzieć dlaczego, napisałem do Ivo. Wiedziałem, że potraktowałem go jak śmiecia, a jednak był moją jedyną deską ratunku.

- Ivo, pomóż mi…

Skrzywiłem twarz. Wszystko mnie zabolało. Po chwili, na prawej dłoni poczułem wibracje telefonu. Mimo późnej pory, Ivo odpisał mi na sms’a.

- Wal się J

Ty zasrany dupku… pomyślałem, próbując się rozpłakać. Co za kretyn. Spiąłem wszystkie mięśnie, nie chcąc zrobić niepotrzebnego hałasu na przykład w postaci stłuczonego wazonu. Zebrałem się w sobie, biorąc się za odpowiedź.

- To nie jest śmieszne… proszę, zrób coś. Przyjedz po mnie, pomóż mi, błagam. Ethan mnie… pobił.

- Luis, jest 3 w nocy. Sam sobie jesteś winny. Przepraszam, ale nie mam jak po Ciebie przyjechać. Poza tym, nawet, jeżeli bym mógł, to nie wiem, czy bym chciał. J A, i jeszcze jedno, nie jestem dla Ciebie nikim bliskim. Zadzwoń do matki.

- Kiedyś mówiłeś mi, że mogę na ciebie liczyć. Mówiłeś, że jesteś moim przyjacielem.

- Nigdy nie będę tym przyjacielem, którego byś chciał. Idź spać, wieczorynka dawno się skończyła.

- Dlaczego mi to robisz?!

- Bo sam sobie na to zasłużyłeś, a ja mówiłem Ci, co myślę o Ethanie. Nie posłuchałeś mnie. Masz za swoje. Ucz się na własnych błędach, ja Cię przed swoim ostrzegłem.

Zabolało. To wszystko co pisał, wyrywało mi głębokie blizny w sercu. Byłem kiedyś  w nim zauroczony. Przecież mi pomagał, a teraz.. to wszystko, przez co pomógł mi przejść, hotel, zajęcia, okazało się niczym. Nic, nie wartościowym gównem, takim, jak ja.

Nawet nie odpisałem na wiadomość. Nie miałem już co odpisać. Straciłem wszelką nadzieję. Położyłem się jak kundel na podłodze i chowając komórkę za regał, na wypadek, gdyby Ethan chciałby mi ją zabrać, usnąłem, z wyczerpania.

                                                           ***

- Poproszę jeszcze jedną kolejkę.

- Nie za dużo pan już dzisiaj wypił? To będzie z 14 kolejka, jak nic! – Tęgawy barman zaśmiał się nerwowo za ladą, biorąc z półki  kolejną porcję alkoholu. Według niego, normalny człowiek po tylu kieliszkach, powinien już zataczać się po podłodze. W końcu, pracował już w tym zawodzie kilkanaście lat i widział to i owo. Jednak starszy blondyn uśmiechnął się ironicznie pod nosem, chowając komórkę do kieszeni czarnego płaszcza, a dłonią gestykulował coś w rodzaju ‘’Proszę nie pierdolić, tylko polewać.’’

- Nie wiem, jak pan upora się z drogą powrotną.  –  Widząc barmana, który napełniał już szklankę drogiego alkoholu, można było się domyślić, że przejął się w jakiś sposób losem swojego klienta, nawet, jeśli owy klient trzymał się bardzo dobrze.

- Poradzę sobie. Dziękuję za troskę, ale obiecuje panu, że to nie będzie ostatnia kolejka tej nocy.

Mężczyzna stojący za ladą, uśmiechnął się na słowa blondyna. Dopiero teraz wyczuł w głosie klienta, że jest obcokrajowcem.  Lekko śpiewająca mowa i akcent, uzmysłowiła mu, że nie ma się o co już martwić.

W końcu, po drugiej stronie barku, na wysokim krześle siedział Rosjanin z krwi i kości.