Rozdział V

Pamiętnik Nastolatka

 Nienawidzę świąt. Wszyscy są  tacy radośni, rozdają sobie prezenty, spędzają czas z najbliższymi, a ja?  Odstawiam sztuczny teatrzyk z moimi rodzicami. Kochająca się rodzina? Litości. Matka, flirciara, podrywa wszystkich mężczyzn wokół, a ojciec jest wiecznie zajęty pracą. Oboje są zaślepieni i jedyne, o co dbają, to o własne zachcianki i potrzeby. Doceniam to, że chcą mnie wykształcić, jednak ja też mam prawo do odpoczynku,  chwili wytchnienia, własnego zdania.

To dlatego, lubię przebywać z Ivo. On pozwala mi odpocząć, wspiera mnie jak tylko może. Czuję to w głębi serca, że on chce dla mnie jak najlepiej. Jest dla mnie kimś w rodzaju mistrza.

Siedząc przy świątecznym stole, zastanawiałem się, jak mijają te święta Ivo. Wyobrażałem go sobie, jak siedzi wraz ze swoimi dziećmi i żoną przy stole, jak uśmiecha się do nich i jak podaje im prezenty. Miałem przed sobą obraz kochającej się rodziny, którą mój umysł podświadomie chciał zniszczyć i wyciąć – jak z fotografii – Ivo. Odseparować go od wszystkich, bym ja miał szansę się w nim zadurzyć i zapomnieć.

Ale to nigdy się nie wydarzy. Nie ważne czy bym próbował, czy nie. Nie mam szans u heteryka. 

                                                                       ***

- Ivo…

- Słucham cię, kochanie? – zerknąłem na nią zza gazety. Miriam miała wypieki na twarzy i była dziwnie szczęśliwa. Uniosłem brew, nie wiedząc, o co jej dokładnie chodzi. Zza pleców wyjęła test ciążowy.

- Dwie kreski… - zagryzła dolną wargę podniecona, a ja z trudem przełknąłem ślinę. Poczułem się tak, jak za pierwszym razem, gdy Miriam powiedziała mi, że jest w ciąży z Niną. Serducho mi stopniało,  przez co momentalnie odłożyłem czasopismo i wstając z fotela, wtuliłem się w jej ciało.

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę – szepnąłem cicho, ściskając ją jak najmocniej w swych ramionach. Będę ojcem… po raz trzeci będę mieć malutkiego diabełka w domu.

                                                                       ***

 Od momentu, kiedy Miriam oznajmiła mi, że będę ojcem, latałem szczęśliwy jak wariat. Dlatego też, w Sylwestra nie mogłem odmówić sobie alkoholu. Musiałem pochwalić się kolegom z Akademii o swoim dokonaniu, przez co wszyscy mi gratulowali i polewali kielich, za kielichem, życząc szczęścia.

Tak więc, pewnego cudownego dnia – a było to 2 stycznia – skacowany i ociężały udałem się do Akademii Muzycznej na zajęcia z Luisem. Z opowiadań świadków prawdopodobnie sam wypiłem litr wódki, co jest bardzo niedojrzałe i nieodpowiedzialne. Rzekomo też, po powrocie do domu, przykleiłem się do Miriam i przez całą noc prawiłem jej poezję XVII – wiecznej Anglii. Oczywistym jest, że nic nie pamiętam, i że alkohol trzymał mnie przez cały dzień. Dlatego dzisiaj byłem na takim wielkim i tak okropnym kacu, że wypiłem już całą butelkę wody i dalej odczuwałem Saharę w ustach.

- Nie wyglądasz dziś najlepiej. – mruknął, uśmiechając się. Był w długim, czarnym płaszczu, glanach, a jego szyję opatulał granatowy szal – całkiem podobny do mojego. Kiwał się lekko z palców na piętę, z rękoma schowanymi za plecami.

- Aż tak udany sylwester? – dodał po chwili, nie kryjąc rozbawienia.

- Daj spokój dzieciaku… nic mi nie mów o sylwestrze, bo automatycznie mi się cofa. – odparłem, ledwo trafiając kluczem w zamek. Wkroczyłem pierwszy do biura, zarzucając swój płaszcz na wieszak, a teczki kładąc na biurku.

- Skomponowałem melodię podczas przerwy świątecznej. Mógłbyś ją ocenić? – zapytał po chwili, troszkę niepewnie. Spojrzałem na niego i wskazałem mu dłonią, aby otworzył fortepian. Chłopak, po uprzednim zaaklimatyzowaniu się, usiadł przy instrumencie, położył swoje zapiski na pulpicie i wykonał swój pierwszy, napisany samodzielnie utwór.

Jaki żal ogarnął moje ciało, gdy usłyszałem pierwsze takty. Melodia była tak smutna, tak przepełniona bólem, że nigdy dotąd nie przypuszczałem, że jakikolwiek utwór mógłby być tak bajroniczny jak ten.

- Boże kochany, Luis… - szepnąłem, kładąc dłonie na rękach chłopaka. – Nie graj już tego…

-..Aż takie złe? – zapytał przygaszony. Spojrzał na mnie, wyraźnie zawiedziony moją reakcją.

- Nie.. nie chodzi mi o to.. chyba.. – zmarszczyłem brwi, dalej trzymając go za dłonie. Boże, jaki on był zimny… - Chodzi mi o to, że… - przerwałem, nie potrafiąc się wysłowić.

- Nie wiem, czy tak jest w twoim przypadku. – odparłem po chwili namysłu. Usiadłem na pufie, naprzeciwko Luisa, tak, by móc mieć z nim kontakt wzrokowy. – Ludzie podświadomie przenoszą swoje uczucia  na własną twórczość. Czy to muzyka, rysunek, pisanie… zawsze tworzą coś, co skrywają w głębi serca. A  mi wydaję się, że twoje serce… - oblizałem lekko usta, próbując dobrać odpowiednie słowo. Zacisnąłem swoją dłoń mocniej, na dłoni chłopaka – Że twoje serce jest przepełnione samym smutkiem. Wiem, że to śmiesznie brzmi, że w ogóle możesz nie rozumieć mojego bełkotu, ale ja tak właśnie spostrzegam czyjeś uczucia. Nie poprzez łzy, które właśnie ciurkiem lecą po policzkach, nie po wyrazie twarzy i postawie ciała. Bo sam wiesz, że to wszystko można ukryć… Może to śmiesznie brzmi… ale… chyba widzę sercem. – szepnąłem zakłopotany. Poczułem się mimowolnie winny sytuacji chłopaka, choć nie miałem z nim nic wspólnego. Jego los dziwnie mnie interesował, wręcz zmuszał mnie do reakcji i bronienia go. Był taki zagubiony, tak kruchy i słaby, że musiałem go ochronić. Luis nerwowo zaciskał usta, próbował pohamować potok łez, a gdy opuszkami palców pogładziłem jego blizny na nadgarstku, jęknął żałośnie, nie mogąc powstrzymać swoich uczuć.  Zamilkłem. Ze spuszczoną głową słuchałem, jak chłopak horrendalnie wyje z bólu.

- Jestem taki słaby.. jestem zwykłą ciotą – usłyszałem i poczułem, jak Luis gwałtownie odpycha moje dłonie. Zrobił to bardzo brutalnie. Nic nie powiedziałem. Obserwowałem tylko rosnący gniew i nienawiść w oczach chłopaka. Luis miotał się od kąta do kąta, krzycząc i łapiąc się za głowę. Nerwowo sięgnął do torby, wywracając ją. Wszystkie książki, przybory wyleciały z hukiem  na podłogę. Zaciekawiony wstałem, i zauważyłem, jak chłopak wyjmuje coś z piórnika. Tym czymś okazała się żyletka. No tak, jak mogłem się nie domyślić.

- Nienawidzę siebie, jestem, kurwa, nikim, na nic nie zasługuję – powtarzał w kółko. Pierwszy raz byłem świadkiem takiego depresyjnego zachowania. Natychmiast podbiegłem do Luisa, widząc, że przymierza się do samookaleczenia. Wytrąciłem mu z  dłoni ostre narzędzie i mocno przyparłem do ściany.

- Na litość boską, uspokój się - wydusiłem, widząc jak Luis miota się z bólu pode mną. – Krzycz, jeśli tego potrzebujesz, płacz, jeśli chcesz. Łzy nie są pieprzoną oznaką słabości. Każdy musi wylać z siebie wszystko, co ciąży mu na sercu. Słyszysz? Każdy. Nawet ja. – szepnąłem. Czułem jak klatka piersiowa młodego gwałtownie unosi się i opada w spazmach. Widziałem gniew pomieszany ze słabością w jego oczach.

Po kilku minutach wszystko zniknęło.  Luis bezwiednie osunął się na podłogę. Wydawało mi się, że jest w jakimś szoku. Z drugiej strony, przecież to była też moja wina. To ja zacząłem ten drażliwy temat, ale teraz przynajmniej wiem, że z Luisem jest bardzo źle.

- Przepraszam… Nie wiem.. co we mnie wstąpiło… - szepnął.

- Zapal, jeśli ci to pomoże… - odparłem, próbując wymusić uśmiech, na pocieszenie. Chłopak wstał i chwiejnym krokiem wyszedł na balkon. Zapalił papierosa i w samej bluzie patrzył się przed siebie.

Załamałem ręce. Nie mogę mu pomóc…

- Odwiozę cię do domu…

- Nie. Mama się zdenerwuje.

- Porozmawiam z nią…

- Będzie wściekła.

- Nie… nie będzie, zobaczysz.

                                                              ***

- Ivo, nie żeby coś, ale wydaje mi się, że bardzo często odwozisz Luisa do domu w godzinach, kiedy powinniście ćwiczyć. Nie chcę być egoistyczna, ale nie za to ci płacę.. – odparła , opierając się o blat kuchenny. Miała założone ręce na piersiach, a to oznaczało, że nie jestem w dobrej sytuacji.

- Lilith, sytuacja jest bardzo.. ciężka. – szepnąłem. Widząc Luisa w takim stanie, a to nie był pierwszy raz, czułem się tak samo jak on.

- Co masz na myśli? – uniosła brwi, a jej ton głosu wyraźnie stał się ostrzejszy.

- Myślę, że Luis zmaga się z ciężką depresją.

- Depresją? Zlituj się. Najpierw prosisz mnie, abym zwolniła go z dodatkowych zajęć, a teraz mówisz mi, że ma depresję? Czy ty nie widzisz, że on tobą manipuluje, Ivo? – zapytała, podchodząc do mnie.

- On taki jest – ciągnęła dalej – Bawi się czyimś dobrym sercem. Myślisz, że to był pierwszy raz, gdy mi coś takiego odwalił? Nie, nie był. Nie docenia tego, co ma, wymyśla jakieś pierdoły, w nadziei, że rozczulę się nad nim i pozwolę bezczynnie siedzieć w domu.

- Nie uważasz, że to coś poważniejszego, skoro to nie jest pierwszy raz?- zapytałem.

- Nie.  To tylko manipulacja, nic więcej. – odparła beznamiętnie. Zacisnąłem pięści.

- Czy w ogóle obchodzi cię los własnego syna?

- Słucham? Co ty mi insynuujesz?! – zapytała, oburzona. Wyglądała, jakby chciała mnie zabić. Rude włosy zapłonęły ogniem, zaś wzrok tajemniczym blaskiem. Chciałem krzyknąć jej prosto w twarz o ranach na ciele chłopaka, o problemach w szkole i o orientacji, ale przecież dałem mu słowo.

- Nie.. po prostu… spójrz czasem dalej niż czubek swojego nosa. Trzymaj się - złapałem za torbę i wyszedłem z kuchni. Luis stał za ścianą – był skulony, najwidoczniej wszystko podsłuchał. Wiedziałem, że jak tylko wyjdę, to Lilith się na nim wyżyje, a on będzie płakał, ale nie mogłem go ze sobą zabrać. Posłałem mu tylko współczujący wyraz twarzy i wyszedłem z domu.

Muszę mu pomóc.

                                                                       ***

Miałem wyrzuty sumienia. Siedziałem na kanapie, w domu, rozmyślając, co mógłbym zrobić, żeby chłopak poczuł się choć odrobinę lepiej. Nawet Miriam zauważyła, że coś jest nie tak. Resztę wieczoru dopytywała się, w czym tkwi problem. Odpowiedziałem jej zdawkowo, by nie trajkotała mi nad głową i poszła w końcu spać.

Pierwszą myślą był psycholog, bądź psychiatra. Jednak tam sprawy się komplikowały. Luis nie był jeszcze pełnoletni, więc musiałby iść z matką, a przecież Lilith miała gdzieś to, co działo się z jej synem. Chyba to najbardziej odrzucało mnie w ludziach. Obojętność na krzywdę innych. Upiłem łyk whisky, którą uprzednio sobie nalałem  do szklanki i włożyłem słuchawki. Pierwszą  losowo wybraną piosenką było Radiohead – Paranoid Android.

Czy z pokolenia na pokolenie robimy się coraz bardziej zawistni i okrutni? Czy tylko ja odnosiłem takie wrażenie?

Przewróciłem się na lewy bok. Co mogę zrobić… Ivo, myśl, do cholery , myśl…

Przez natłok tych wszystkich myśli poczułem się zmęczony. Dimitr zszedł do salonu i przecierając swoje zaspane oczka stanął naprzeciwko mnie. Oparłem głowę o dłoń, wyłączając muzykę na komórce.

- Co jest mały?

- Miałem zły sen. Boję się tato... – szepnął. Podszedł do mnie i wtulił się  w mój tors. Położyłem dłoń na jego główce, delikatnie ją głaszcząc. Młody zasnął bardzo szybko, więc wziąłem go w ramiona i zaniosłem na górę, do jego pokoju.

Stojąc nad łóżkiem Dimitra, zastanawiałem się, co zrobiłbym, gdyby mój syn zachowywał się tak jak Luis.  Psycholog… jedyna myśl, która krążyła wokół. Chociaż… w końcu był moim oczkiem w głowie, więc poświęcałbym mu więcej czasu i uwagi…

Czy tak powinienem postąpić z Luisem?

                                                             ***

Pamiętnik zwyczajnego  nastolatka

Czuję się jak ostatni kretyn. Mięknę przy Ivo, a powinno być wręcz przeciwnie. Muszę postawić sobie jakiś cel w życiu, muszę wziąć się w garść i pokazać Ivo, że nie jestem słaby.

Po zajęciach dodatkowych pobiegłem pod akademię muzyczną. Biegłem, ile sił miałem w nogach, tak bardzo stęskniłem się za  Ivo. Zdyszany, wszedłem do gabinetu profesora. Nauczyciel rozmawiał z kimś przez telefon i gestem pokazał mi, abym był cichutko. Położyłem swoje rzeczy i spojrzałem na blondyna. Rozmawiał w języku rosyjskim, a nie angielskim. Brzmiało to bardzo dziwnie i.. śmiesznie. Po raz pierwszy słyszałem, jak mężczyzna mówi w  tym specyficznym językiem. Ivo wstał z fotela i z uśmiechem na ustach przeszedł się po pokoju.

- Cześć, przepraszam, że rozmawiałem, ale to był ważny telefon – powiedział, zaraz po rozłączeniu się.

- Jasne, rozumiem- uśmiechnąłem się ciepło – Dziwnie mi teraz… - zagryzłem dolną wargę. Nie wiedzieć dlaczego, mój humor poprawił się. Nawet, jeżeli byłem po tak kompromitującym zdarzeniu z Ivo.

- Dlaczego? – nauczyciel uniósł lekko swoje brwi i wyjął plik kartek z teczki.

- Pierwszy raz słyszałem jak mówisz po rosyjsku. Tak, wiem, to śmieszne, ale serio, dziwnie mi teraz.

- W moim domu mówimy tylko i wyłącznie po rosyjsku, wiesz? – zaśmiał się, wskazując mi pufę przy pianinie. Posłusznie usiadłem, a on usiadł naprzeciwko mnie.

- Nie chcesz uczyć swoich dzieci angielskiego? – zapytałem, zaciekawiony.

- Uczą się obu. Jednak  chcemy z Miriam zachować swoje tradycje i odmienność. – odparł, podając mi plik kartek. – Na dziś mam przygotowane kształcenie słuchu. Trochę posłuchamy, trochę pośpiewamy... - wzruszył ramionami i zagwizdał. Wydawało mi się, że i on ma dziś dobry dzień.

- A..ale ja nie umiem śpiewać… - szepnąłem, tracąc kompletnie wiarę w siebie. Nie ma mowy, abym coś wydukał przy Ivo! Zbłaźnię się, co on o mnie pomyśli… Nagle zaczęła ogarniać mnie panika, tym bardziej, że postanowiłem nie dać przy nim żadnej plamy.

- To cię nauczymy. Nie stresuj się, bo widzę jak drżą ci ręce. Wyprostuj plecy i rozluźnij się. Wsłuchaj się w dźwięk, jaki ci podam i po prostu go powtórz, dobra?

- Dobra.. – burknąłem i zrobiłem to,  co kazał. Ivo podał mi najniższy dźwięk. Uspokoiłem swoje myśli, zebrałem się w sobie…

I zafałszowałem tak mocno i tak głośno, że nawet Ivo się skrzywił. Momentalnie oblałem się rumieńcem i spuściłem głowę. Co za wstyd, co to był za żałosny dźwięk…

- Nie no… spróbuj jeszcze raz. Ja kiedyś zapewne… też…fałszowałem – westchnął ciężko. Był chyba w szoku. Złapałem się za ramiona mając ochotę po prostu zniknąć. – Nie dam rady…

- Oj dasz. Fałszuj ile chcesz. W końcu praktyka czyni mistrza.

Tak więc, Ivo wydobywał ze mnie poszczególnie dźwięki, jednak nie te, które chciałbym, aby ze mnie wydobywał. Ta lekcja była najstraszniejszą lekcją w moim życiu. Wróciłem do domu cały zażenowany. Nawet matka dziwnie na mnie spojrzała, ale ojciec, jak zwykle nie zwrócił na mnie uwagi. Poszedłem do swojej otchłani, chcąc się pogrążyć w głębokim śnie.

                                                                    ***

Pamiętnik wyluzowanego nastolatka

Po miesiącu nauki pozwoliłem sobie odpocząć. Rysowałem, czytałem i siedziałem przed komputerem, marnując kilka godzin w ciągu dnia.  Ot, zwykła rozrywka, jak każda. Tego dnia położyłem się spać dopiero nad ranem, jednak nie mogłem zmrużyć oka. Miałem dziwny natłok myśli w zasadzie o niczym. Westchnąłem pod nosem.

Coś zawibrowało.

Leniwie przeniosłem się na prawy bok i sięgnąłem po komórkę. Ekran podrażnił moje oczy, więc przez moment nie potrafiłem odczytać wiadomości.

‘’ …Napisał do ciebie’’

Podniosłem się z łóżka. Odblokowałem telefon i zaciekawiony odebrałem wiadomość na ICQ. Kto, do cholery, mógł napisać do mnie o 4 nad ranem?

- Cześć, jesteś?

- Cześć? Znamy się? – odpisałem, marszcząc brwi.

- Nie. Znalazłem Twój numer na Queerid i pomyślałem, że chciałbym Cię poznać. Jeżeli masz coś przeciwko temu, zrozumiem J

- Szczerze, zapomniałem o tym… Nie, nie mam nic przeciwko! Wręcz przeciwnie, chciałbym, aby ktoś dotrzymał mi towarzystwa przez resztę nocy – Zagryzłem dolną wargę, czując narastające podniecenie. Jakaś iskierka nadziei zapaliła się w moim sercu. Mężczyzna, z którym pisałem, wydawał się fajny, więc możliwą opcją jest, że znajdę z nim jakiś kontakt. Opadłem na miękkie poduszki i czekałem, aż odpisze.

- Hah, z przyjemnością. Więc… Jak masz na imię?

- Luis. A Ty?

- Ethan…